«Ανοχύρωτες πόλεις»

Tης Έλενας Ράπτη

Η δημόσια συζήτηση για την εγκληματικότητα δεν είναι καινούργια. Το θέμα βρίσκεται μόνιμα στην πολιτική ατζέντα. Είναι σε ύφεση όταν επικαλύπτεται από άλλα θέματα της επικαιρότητας και κορυφώνεται όταν συμβαίνουν γεγονότα που θυμίζουν πόσο ανοχύρωτοι και εκτεθειμένοι είμαστε στην εγχώρια και εισαγόμενη εγκληματικότητα.Εδώ και πολλά χρόνια η προστασία των πολιτών είναι υποτυπώδης. Το αίσθημα της ανασφάλειας είναι σήμερα πολύ εντονότερο αφού επιτείνεται πλέον και από τις συνθήκες της κοινωνικής ανέχειας. Οι μορφές της μικροεγκληματικότητας έχουν αυξηθεί δραματικά, ενώ η σοβαρή παραβατικότητα είναι στο ημερήσιο δελτίο ειδήσεων. Υπάρχουν περιοχές που βασιλεύει η ανομία. Συγκρούσεις ξένων συμμοριών. Λαθρομετανάστες που περιφέρονται ως δημόσιος κίνδυνος. Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να βγούνε από τα σπίτια τους, που συνοδεύουν σε κάθε διαδρομή τα παιδιά τους. Η παρουσία της αστυνομίας έγινε από διακριτική, σπάνια. Ο επιχειρησιακός σχεδιασμός αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των πολιτών.

Εδώ και χρόνια συζητάμε, τι είδους αστυνομία θέλουμε, χωρίς ακόμη να έχουμε καταλήξει. Αν είναι σκληρή με το έγκλημα, την κατηγορούμε για υπερβολική βία. Αν είναι ηπιότερη, την κατηγορούμε για αδικαιολόγητο ενδοτισμό. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί είναι σε σύγχυση ανάλογη με αυτή της κοινωνίας. Το ίδιο απροστάτευτοι. Διπλοί στόχοι. Της εγκληματικότητας και της κριτικής. Η πολιτική βούληση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ουδέποτε ενήργησε με σχέδιο. Ο αστυνομικός δαιμονοποιήθηκε και απαξιώθηκε από τα αριστερά σύνδρομα. Και σήμερα που καλείται να υπερασπιστεί τη νομιμότητα και τους πολίτες, είναι ουσιαστικά παροπλισμένος. Γειτονιές στις οποίες δεν κυκλοφορούν αστυνομικοί δεν μπορούν ποτέ να γίνουν ασφαλείς. Από αυτή την παραδοχή πρέπει να ξεκινήσουμε.

Η ανασφάλεια των πολιτών δημιουργεί όμως και δύο τεράστια ρήγματα. Το πρώτο στη νομιμότητα. Το δικαίωμα της αυτοδικίας είναι μια επικίνδυνη εκτροπή που αρχίζει να κερδίζει συνειδήσεις ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση, που τους έκλεψαν πέντε φορές, που φοβούνται να κοιμηθούν το βράδυ, που βλέπουν την παραβατικότητα να κλιμακώνεται όλο και με βαρύτερες πράξεις. Το δεύτερο ρήγμα είναι στη δημοκρατία. Το έλλειμμα ασφάλειας ωθεί πολλούς ανθρώπους πλησιέστερα σε πιο ακραίες πολιτικές εκφράσεις. Όπου η πολιτεία αφήνει κενό στις πολιτικές της, δίνει το δικαίωμα σε κάποιον άλλον να το καλύψει. Αν αναζητούμε λοιπόν υπαίτιους, η κύρια ευθύνη είναι όσων με τις παραλείψεις τους έφεραν στην κοινωνία το φόβο.

Η εικόνα του αστυνομικού στις γειτονιές πρέπει να επανέλθει άμεσα. Ήδη η λειτουργία της ομάδας ΔΙΑΣ αποδεικνύεται ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τη συνέχεια. Χρειαζόμαστε τους αστυνομικούς ανάμεσά μας. Χρειαζόμαστε πόλεις οχυρωμένες, πολίτες και περιουσίες ασφαλείς. Αυτή είναι η ελάχιστη υποχρέωση ενός κράτους που έχει συνταγματικά αναλάβει την προστασία των πολιτών και την ομαλότητα της κοινωνικής ζωής. Επιτέλους ας προσπαθήσουμε μια φορά να κάνουμε τα αυτονόητα πράξη.