Κόμματα διερχομένων

Δεν είναι πρωτοφανές. Στην πολιτική όπως και στο ποδόσφαιρο οι μεταγραφές δεν τελειώνουν ποτέ. Ανέκαθεν μερίδα του πολιτικού προσωπικού συνήθιζε εκάστοτε να μηδενίζει το κοντέρ. Και σε κάθε εκλογική περίοδο έκανε νέα αρχή με διαφορετικό κόμμα σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Κανένας αιφνιδιασμός των ψηφοφόρων. Καμία έκπληξη στους κομματικούς οπαδούς. Αναιμικές και οι διαμαρτυρίες. Οι εκλογικές μεταπηδήσεις και οι ιδεολογικές μεταλλάξεις αποτελούσαν στο παρελθόν ρουτίνα. Εξάλλου, όταν η πολιτική ασκείται σαν προσωπική ζαριά, μαζί της ρολάρουν καιροσκοπικά και τυχοδιωκτικά φαινόμενα. Αν προστεθούν σε αυτά η εγωπάθεια και η φιλαυτία, το δημαγωγικό πακέτο ολοκληρώνεται. Τα κόμματα, άλλωστε, δεν είναι άκαμπτα θρησκευτικά δόγματα. Ούτε οι επικεφαλής τους μνησίκακοι φονταμενταλιστές ηγέτες. Προτάσσουν τα συμφέροντα της παράταξης και υποδέχονται με πολυσυλλεκτική μεγαθυμία στη στάνη τα απολωλότα πρόβατα που έμπλεξαν με σκανδαλιάρηδες λύκους. Παράλληλα, μαντρώνουν ευκαιριακά και επιπόλαια όποιον αποπεμφθέντα, διαγραφέντα, πολιτικά άσωτο, παραδόπιστο ή μετανοημένο. Από το δικό τους ή διαμετρικά αντίθετο πολιτικό χώρο, αδιάφορο. Αποτέλεσμα; Αχταρμάς. 

Γίνεται φανερό ότι τα ντόπια κόμματα ζουν σε μυστικιστική διάσταση. Στην εποχή, όμως, του Διαδικτύου τα γλυκανάλατα παραμύθια τους δεν φτουράνε. Με την πολιτική ηττημένη, την οικονομία ναυαγισμένη και την κοινωνία γονατισμένη, η χώρα πορεύεται ταλαιπωρημένη μέσα σε απόλυτη σύγχυση. Και οι φετιχοποιημένοι γκεστ σταρ, τόσο σε παραδοσιακούς όσο και νεοπαγής σχηματισμούς, μοιάζουν με θυρωρούς στις πύλες των εκάστοτε κομματικών φρενοκομείων. Δεν φταίνε, όμως, μόνο οι ίδιοι για την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού. Η παρατεταμένη ύφεση ράγισε τον όποιο κομματικό ορθολογισμό, η ανασφάλεια εξόρισε τον όποιο πολιτικό ρεαλισμό και η στασιμότητα έβγαλε στον αφρό κλισέ, απλοϊκότητες, παραληρήματα και κόμπλεξ. Το χειρότερο είναι ότι με τέτοια εφόδια σύσσωμο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να πείσει το εκλογικό σώμα ότι έχει δήθεν λύσεις για την κρίση. Μάταια. Με παλιά εργαλεία, ξεθυμασμένα νοήματα, παρακμασμένες μορφές οργάνωσης και απολιθωμένες συμμαχίες, όχι μόνο υπονομεύουν τα περιθώρια ανάκαμψης αλλά συμπληρώνουν εξτρεμιστικά το ζοφερό σκηνικό της επόμενης μέρας. Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο ακραία φαντάζει η επιστροφή στη δραχμή άλλο τόσο είναι ακραία και η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. 

Η αλήθεια είναι ότι σε ταραγμένους καιρούς το εκτεταμένο κομματικό μωσαϊκό ασκεί μια παραψυχολογική γοητεία. Ωστόσο η ιστορική ανάγκη προηγείται της έλξης του ανεξήγητου. Ειδικά στην κρίσιμη μετεκλογική φάση. Αν δεν αναλάβουν τότε τις πατριωτικές ευθύνες τους όσα κόμματα αρνούνται τον κραυγαλέο λαϊκισμό και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, η ζημιά για τη χώρα θα είναι ανεπανόρθωτη. Αν, πάντως, επιμείνουν ξεροκέφαλα στον θλιβερό ρόλο του μέντιουμ-χειραγωγού, θα μεταλλαχθούν σύντομα σε κέντρα διερχομένων πριν σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη.

Δημήτρης Παγαδάκης