Γέλασα για τα καλά με την έμπνευση των επιτελών του υπουργείου Οικονομικών να πρέπει να μπαίνει σφραγίδα που να γράφει «Κάρτα Αποδείξεων» πάνω στις αποδείξεις που καταγράφονται με τη χρήση φοροκάρτας. Ξέροντας προφανώς με ποιους έχουν να κάνουν, στο υπουργείο σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για να μη "χαρίζει" ο κάθε φορολογούμενος σε άλλους τις αποδείξεις του, εφόσον κάνει χρήση της κάρτας, προκειμένου να γλιτώνουν και οι δυο τον φόρο.
Και γελάω όταν ζητάνε να μπει σφραγίδα στις αποδείξεις λόγω φοροκάρτας, επειδή αυτά συμβαίνουν στην χώρα όπου:
- το κράτος βγάζει νόμους για τη φοροκάρτα.
- πολίτες δεν θέλουν να έχουν φοροκάρτα -από άγνοια ή αντίδραση.
- επιχειρήσεις σαμποτάρουν το σύστημα της φοροκάρτας.
- καταστηματάρχες δεν κόβουν αποδείξεις, τις κόβουν μισές ή "ό,τι νά’ναι".
- καταναλωτές δεν ζητάνε αποδείξεις, σε επίδειξη «αρχοντιάς» ή για να παζαρέψουν τον ΦΠΑ.
- ελεγκτές δεν ψάχνουν ή κάνουν τα στραβά μάτια, αν κόβονται αποδείξεις.
- φορολογούμενοι ανταλλάσσουν (πολλοί αγοράζουν) αποδείξεις και δηλώνουν στο Ε1 "φουσκωμένες" δαπάνες για να γλιτώνουν φόρους.
- εφοριακοί υπάλληλοι πετάνε στα σκουπίδια τους φακέλους με αποδείξεις που υποβάλλουν οι πολίτες, χωρίς να τις ελέγχουν.
Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, για αυτό μας κοροϊδεύουν τώρα πια όλοι. Με το ρωμέικο μυαλό μας, δείχνουμε μια ανεξάντλητη ευελιξία, μιαν απίθανη δημιουργικότητα, μιαν απίστευτη επινοητικότητα να ανακαλύπτουμε πάντα ένα «παράθυρο» ή μια «τρύπα» όπου θα χωρέσουμε, για να κρυφτούμε και να κάνουμε «το δικό μας». Ελευθερία και μαχητικότητα το λένε πολλοί, απέναντι στο κράτος-δυνάστη. Εγώ θα συμφωνήσω μόνο ότι είμαστε προικισμένος λαός, με τεράστια χαρίσματα που θα ήταν «ατομικά όπλα» αν τα ρίχναμε στο πεδίον βολής της πραγματικής ζωής, αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο στην εικονική πραγματικότητα που ζούμε όλοι παρέα κάθε μέρα, δεκαετίες τώρα.
Δεν είναι κρυφό ότι χρόνια τώρα κράτος και φορολογούμενοι κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον. Παίζανε και παίζουν «την γάτα με το ποντίκι», ξέροντας πως στη μέση υπάρχουν και οι εφοριακοί, και οι λογιστές, και οι δικηγόροι, και οι πολιτικοί, και όλα τα κατάλληλα πρόσωπα στα «πόστα» (=βύσματα) έτοιμα να παίξουν το δικό ρόλο στο παιχνίδι του playstation που λέγεται «σύγχρονη Ελλάδα».
Στο παιχνίδια αυτό εμείς κάνουμε πως φορολογούμαστε (καμαρώνουμε για όσα έχουμε αλλά κλαιγόμαστε για το πόσα βγάζουμε), κάνουμε ότι ψηφίζουμε (έχουμε και άποψη, τσακωνόμαστε και μετά γινόμαστε κοψοχέρηδες), και εκείνοι κάνουν ότι προσφέρουν έργο, κάνουν πως φτιάχνουν νόμους, και όλοι μαζί κάνουμε πως έχουμε και κράτος.
Το παιχνίδι αυτό έχει μεγάλη διάρκεια, πολλή ένταση, ίντριγκα, ανατροπές. Δεν έχει ποτέ όμως «game over». Η ζωή συνεχίζεται, και μαζί και το παιχνίδι.
"Αυτή είναι η Ελλάδα", που έλεγε και ο Σημίτης απολογούμενος -και συνυπεύθυνος- για την κατάσταση αυτή. Δεκαετίες τώρα, όχι μόνο με το Μνημόνιο και τη χρεοκοπία.
Άραγε πρέπει να αλλάξει ο πρωθυπουργός για να αλλάξει το παιχνίδι; Αρκεί αυτό; Ή πρέπει να αλλάξει το «τσιπάκι» και το λογισμικό του παιχνιδιού, που έχει ενσωματωθεί πλέον στον εγκέφαλο και στο DNA μας;
Εγώ λέω ότι αρκεί εμείς να σκεφτούμε «ανάποδα», για να τελειώσει το παιχνίδι. Για να αρχίζει η Ζωή. Εκτός αν μας αρέσει ό,τι και όπως παίζεται, οπότε θα πρέπει να δούμε και την επόμενη "πίστα": κανονική χρεοκοπία, κανονική ζούγκλα, κανονική απόγνωση, στην πιο virtual εμπειρία των τελευταίων αιώνων.
Κωστής Πλάντζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου