Ποια αξία έχει η υπογραφή µιας µη εφαρµόσιµης συµφωνίας; Καµία. Αν η συµφωνία είναι ανεδαφική, αν δεν µπορεί να εφαρµοστεί και αν είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει, καµία σηµασία δεν έχει αν θα υπογραφεί ή όχι. Κάτι τέτοιο συµβαίνει µε τις συµφωνίες που προσπαθεί να επιβάλει η Γερµανία στην Ευρώπη για τη δηµοσιονοµική ενοποίηση. Οι αδύναµες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιταλία, τις υπογράφουν προκειµένου να συνεχιστεί η χρηµατοδότησή τους και να αποφύγουν την πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ, αλλά αν δεν µπορέσουν να τις εφαρµόσουν στην πράξη, όλες οι συµφωνίες θα µετατραπούν σε κουρελόχαρτα.
Ας πάρουµε για παράδειγµα τη συµφωνία περιορισµού του ελλείµµατος στο 0,5% του ΑΕΠ, στην οποία κατέληξαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Η Ευρώπη ποτέ δεν κατάφερε να περιορίσει το έλλειµµα σε επίπεδο κάτω από 3% του ΑΕΠ, κάτι που προέβλεπε η προηγούµενη συµφωνία. Τώρα υπογράφουν όλοι ότι θα το περιορίσουν στο 0,5% του ΑΕΠ. Με µία λέξη: αδύνατον.
Ακόµη και όταν οι ευρωπαϊκές οικονοµίες απολάµβαναν πολύ υψηλούς ρυθµούς ανάπτυξης, το έλλειµµά τους ήταν µεγαλύτερο από 3%. Τώρα που η πολιτική λιτότητας και η αύξηση των τοκοχρεολυσίων θα αφαιρέσουν πόρους από τις οικονοµίες και θα οδηγήσουν σε ύφεση πώς θα µειωθεί το έλλειµµα;
Δύο είναι οι ρεαλιστικές εξελίξεις:
Ή οι χώρες θα προσπαθήσουν να πετύχουν τους ισοσκελισµένους Προϋπολογισµούς και θα προκαλέσουν µεγάλη ύφεση -που από µόνη της αποµακρύνει το ενδεχόµενο επιτυχίας- και θα καταλήξουν σε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις, σε φτώχεια και σε ανεργία ή θα αποτύχουν και θα έχουν υψηλότερα ελλείµµατα.
Και προφανώς αυτός είναι ο στόχος των εµπνευστών του 0,5%. Διότι µόλις αποτύχουν, αυτοµάτως εφαρµόζονται οι κυρώσεις. Και οι κυρώσεις είναι η εκχώρηση του δικαιώµατος σχεδιασµού της εθνικής τους οικονοµίας στις Βρυξέλλες - που θα ελέγχονται από τη Γερµανία.
Με λίγα λόγια, η Γερµανία βρήκε έναν τρόπο -µέσω της βέβαιης αποτυχίας όλων να επιτύχουν έναν a priori ανέφικτο στόχο- να ελέγξει όλους τους ευρωπαϊκούς Προϋπολογισµούς.
Είναι αφελείς, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που υπογράφουν αυτή τη συµφωνία;
Οχι όλοι. Κάποιοι, όπως ο δικός µας πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήµος, κάνουν πολύ καλά. Θέλει να παραµείνει η χώρα στο ευρώ, πάει µε τα νερά τους και υπογράφει µια συµφωνία που γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν µπορεί να την υλοποιήσει. Ούτως ή άλλως, ο δικός µας Προϋπολογισµός έχει εκχωρηθεί στην τρόικα από τον προκάτοχό του κ. Γιώργο Παπανδρέου και η οικονοµική µας πολιτική σχεδιάζεται στη Γερµανία. Αρα ό,τι είχαµε να χάσουµε το έχουµε ήδη χάσει από πέρυσι, ενώ τώρα αυτό που ελπίζουµε είναι να συνεχίσουν να µας χρηµατοδοτούν και να µη µας πετάξουν έξω, πράγµα που είναι ολοένα πιθανότερο ακόµη και δίκην παραδειγµατικής τιµωρίας για να φοβηθούν και να συνετιστούν οι υπόλοιποι.
Ανάλογα κινούνται και οι άλλοι «προβληµατικοί» (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος κ.λπ.) οι οποίοι περιµένουν να δουν πού πάει το πράγµα και κερδίζουν χρόνο για να προετοιµαστούν για τα χειρότερα. Κάποιοι, όµως, είναι αφελείς και αφελέστερος όλων είναι ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος έχει την ψευδαίσθηση ότι θα συνδιοικήσει µε τους Γερµανούς την Ευρώπη. Δεν αντιλαµβάνεται ο φουκαράς ότι ο πρώτος Προϋπολογισµός που θα εκχωρηθεί στη Γερµανία θα είναι της Γαλλίας. Και αυτός είναι και ο βασικός στόχος της Γερµανίας: ο έλεγχος του γαλλικού Προϋπολογισµού από το Βερολίνο, µέσω Βρυξελλών.
Χαµένοι από αυτή την υπόθεση θα είναι τελικά δύο:
Η Γαλλία, της οποίας η οικονοµία θα ελεγχθεί από τη Γερµανία, και η Γερµανία, η οποία θα διαπιστώσει σύντοµα ότι οι άλλοι που υπέγραψαν τις συµφωνίες δεν θα τις τηρήσουν.
Η Μεγάλη Βρετανία, αντίθετα, η οποία και µεγάλη είναι και ισχυρή, δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν συµφωνεί µε τίποτα αν δεν έχει όφελος. Και τελικά αποχώρησε από τις συζητήσεις δηλώνοντας ότι δεν θα επιτρέψει να χρησιµοποιηθούν οι ευρωπαϊκοί θεσµοί για αλλαγές των ευρωπαϊκών συνθηκών, κάτι που λίγοι κατάλαβαν διότι πίστεψαν στις γερµανογαλλικές δηλώσεις ότι θα συµφωνήσουν οι «17» και όσοι άλλοι (6 προς το παρόν) θέλουν. Δεν είναι έτσι για τους Αγγλους. Ο πρωθυπουργός τους κ. Ντέιβιντ Κάµερον είπε ότι οι θεσµοί της Ευρώπης των «27» ανήκουν και στις 27 χώρες και δεν µπορούν να αλλάξουν αν δεν συµφωνήσουν οµόφωνα όλοι. Παράλληλα, δεν δέχτηκε τις συµφωνίες που αφορούν τις παρεµβάσεις στο διεθνές τραπεζικό σύστηµα αν δεν εξαιρούνταν το City του Λονδίνου. Και δεν εξαιρέθηκε. Συνεπώς, η Αγγλία διαφώνησε. Αν τώρα ολόκληρη η Ευρώπη συµφωνήσει να επιβάλει νέους κανόνες στο πιστωτικό σύστηµα και το Λονδίνο µείνει απέξω, απλώς η Ευρώπη θα χάσει το µερίδιό της στις αγορές και όλος ο τζίρος θα µεταφερθεί στο City.
Με λίγα λόγια, οι Γερµανοί πέτυχαν µια τρύπα στο νερό, στην οποία µάλλον στο τέλος θα πέσουν µέσα.
Οσο για µας, δώστε µας και άλλες τέτοιες συµφωνίες να υπογράψουµε, ακόµη και αν θέλετε να υπογράψουµε ότι θα έχουµε πλεόνασµα 10% του ΑΕΠ και χρέος κάτω από 50% του ΑΕΠ και ό,τι άλλο ανέφικτο επιθυµείτε. Αρκεί να συνεχίσετε τη χρηµατοδότησή µας.
Γρ. Νικολόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου