Η ευρώπη αυτοκτονεί

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες οδηγούν την Eνωµένη Ευρώπη στην καταστροφή. Η επιµονή σε «γερµανική» πολιτική εξαφάνισης των ελλειµµάτων σε περίοδο ύφεσης είναι µια ασφαλής µέθοδος για οικονοµική αυτοκτονία. Η λιτότητα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χρειάζονται οι ευρωπαϊκές χώρες - είναι βλαπτική ακόµα και για την ίδια τη Γερµανία, η οποία, τελικά, καταλήγει να πουλάει λιγότερα προϊόντα στους εξουθενωµένους καταναλωτές της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Εξίσου επικίνδυνη είναι η θεσµοθέτηση µιας «νέας ευρωζώνης» µε διεθνείς συνθήκες που θεσπίζονται παράλληλα και πέραν των υφιστάµενων συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 

Μπορεί η επίσηµη αιτιολογία να είναι ότι παρακάµπτεται το βέτο που θα έβαζε η Βρετανία εάν ξεκινούσε µια αναθεώρηση των υφιστάµενων συνθηκών. Τι θα συµβεί, όµως, εάν αύριο δηµιουργηθεί µε την ίδια µέθοδο µια νέα ευρωζώνη «των προθύµων» χωρίς τις χώρες που δεν θα µπορούν να ακολουθήσουν, όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, οι οποίες «διαλύονται» από την ύφεση; Πού θα βρίσκονται τη στιγµή εκείνη τα δικαιώµατα «βέτο»; Και από ποιον θα περιµένουµε να υπερασπιστεί τα εθνικά συµφέροντά µας σε µια τέτοια περίπτωση;

Στο κάτω-κάτω µπορεί να δαιµονοποιείται η «κακή» Βρετανία και µπορεί όντως να είναι το µαύρο πρόβατο, αλλά ποιος είπε ότι µια κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωµα να υπερασπίζεται τα συµφέροντα της χώρας της; 

Ενα πρόβληµα που επίσης αναδύεται είναι ότι περίφηµες «ελίτ» που οικοδόµησαν την Ενωµένη Ευρώπη σήµερα φαίνεται να αποτυγχάνουν. Δεν διαθέτουν καινούριες λύσεις και δεν τολµούν να εφαρµόσουν ριζικές αλλαγές. Ετσι, υπόσχονται να προωθήσουν µε περισσότερη αυστηρότητα λύσεις που... απέτυχαν στο παρελθόν, όπως η συνταγή του Μάαστριχτ. Πρόκειται για τεράστιο έλλειµµα πολιτικής. 

Ασφαλώς, τα περιθώρια παρέµβασης της ελληνικής κυβέρνησης είναι εξαιρετικά περιορισµένα. Βρισκόµαστε «στη γωνία» και δεν πρέπει να τρέφουµε αυταπάτες ότι είµαστε σε θέση να επιβάλλουµε τη βούλησή µας στις διαπραγµατεύσεις. Οµως, εάν η Ελλάδα θέλει να παραµείνει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, δεν έχει άλλη διέξοδο από το να επιδιώξει αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών, µε τη διαµόρφωση συµµαχιών και µετώπων ώστε να διαφοροποιηθούν οι αδιέξοδες πολιτικές που εφαρµόζονται σήµερα. Ισως να πρόκειται για ουτοπία, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική και ούτως ή άλλως, θα πρέπει να διαπραγµατευτεί τη θέση της χώρας ακόµα και κάτω από ακραία σενάρια. Για την περίπτωση που δεν τα αποφύγουµε...

Γ. Χ. Παπαγεωργίου