Λάιφ-στάιλ και ηθική

του Χρήστου Ράπτη

Σίγουρα, δεν είναι ευχάριστο πράμα να συλλαμβάνονται άνθρωποι, να εξευτελίζονται δημόσια και να στιγματίζονται δια βίου. Η επιχειρηματικότητα όμως έχει υποχρεώσεις, ευθύνη και ηθική. Ολα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα οι νόμοι υπήρξαν σχεδόν ανενεργοί για τους ισχυρούς και το κράτος ασκούσε την εξουσία του συνήθως στους αδύναμους. 

Ενα «δημόσιο πρόσωπο» που είχε άκρες μπορούσε να ζει σαν κροίσος, να μην πληρώνει τους εργαζομένους του και να μην εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις του προς το κράτος και το κοινωνικό σύνολο. Στην Ελλάδα της ένοχης χαλαρότητας, η φοροδιαφυγή και η επιχειρηματική παραβατικότητα δεν αποτελούσαν αδίκημα αλλά σχεδόν τίτλο ευγενείας. Αν έκανες μεγάλους λογαριασμούς στα μπουζούκια, κυκλοφορούσες με Μπέντλεϊ και συναναστρεφόσουν τη θεσμοθετημένη πορνεία του κόσμου της μόδας, αποκτούσες αυτόματα και  την κοινωνική νομιμοποίηση. 

Κανείς δεν ενδιαφερόταν από πού προέρχονταν αυτός ο πλούτος. Ηταν θέμα συλλογικής αισθητικής και όποιος πήγαινε με τον σταυρό στο χέρι ήταν απλώς «γραφικός μακάκας»! Η Ελλάδα χρεοκόπησε πρωτίστως για λόγους πολιτισμού. Τα λάιφ-στάιλ πρότυπα της Μεταπολίτευσης καταρράκωσαν κάθε αξιακή αναφορά, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ισως τελικά η κρίση αυτή να είναι μια μεγάλη ευκαιρία μιας ηθικής και αισθητικής επανεκκίνησης.