Της Σέβης Ευθυμίου
Θαρρώ πως ήτανε καιρός να γράψει κάποιος για τη μέρα που όλοι λατρεύουμε να μισούμε. Που δεν φταίει κι αυτή καθεαυτή η Δευτέρα, και Χρυσαυγή να την λέγαμε πάλι θα τη σιχτιρίζαμε γιατί σημασία δεν έχει το όνομα αλλά η χάρη... Αν ήταν γυναίκα θα ήταν ανέραστη, αν ήταν φαγητό θα ήταν άγευστο, αν ήταν χρώμα θα ήταν άχρωμη... άλφα στερητική γενικότερα... Και το κακό είναι ότι τη βρίσκουμε μπροστά μας κάθε μα κάθε εβδομάδα. Χάθηκε να μην έρθει μια φορά έτσι για αλλαγή. Έτσι για να δούμε να θα μας λείψει και λίγο ρε παιδί μου. Και στο κάτω-κάτω τώρα που το σκέφτομαι αφού όλα είναι δημιουργίες του ανθρώπου, δεν μπορούμε να την παραβλέπουμε που και που; Απορώ δηλαδή αρεσκόμαστε να βασανιζόμαστε; Με Δευτέρα ούτε το αμάξι δεν ξεκινάει που είναι μηχανή, θα ξεκινήσει γκοτζαμ άνθρωπος , που κουβαλάει και ένα σαββατοκύριακο, νωπό ακόμη στις πλάτες του;
Α όχι! Σε αυτό ταυτίζεται λαός και κολώνακι! Η Δευτέρα δεν κάνει διακρίσεις, τα μοιράζει ισότιμα τα πράγματα. Το ίδιο πονάει ο εργάτης , ο αγρότης, ο φοιτητής, το ίδιο πονάει και ο εργοστασιάρχης. Το πρωινό ξύπνημα μας βασανίζει όλους με τον ίδιο τρόπο... Τι σαλόνια , τι αλώνια;
Με το που μπει το φως της γρίλας νιώθεις σαν εκείνα τα βαμπίρ που είναι έτοιμα να τους καεί η ψυχή, χτυπάει ξυπνητήρι και είναι σαν να παίζει η φιλαρμονική της Βιέννης σε live μετάδοση από το Instagram πάνω απ΄το κεφάλι σου. Και δεν ξέρω τι έχει αυτή η μέρα αλλά όλα γίνονται πιο αργά, πιο βαριά, πιο απρόθυμα.
Σε αγριοκοιτάζουν όλοι και όλα. Από την μηχανή του καφέ μέχρι και τον Παπαδάκη (παρατήρησέ το, και θα με θυμηθείς) Και είναι ακόμη Δευτέρα! Σκέψου τι έχει να γίνει τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας!
Σέβη Ευθυμίου
Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου