Είναι γεγονός ότι μία λανθασμένη πολιτική επιλογή μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά όχι μόνο την προσωπική και οικογενειακή ζωή των μελών μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά και την υπηρεσία στην οποία αυτοί εργάζονται, δημιουργώντας σημαντικότατα προβλήματα εύρυθμης λειτουργίας του συγκεκριμένου φορέα. Αναφέρομαι στη διαθεσιμότητα που επιχειρήθηκε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όπου, χωρίς να υπάρχει κάποια μελέτη ή έρευνα, επιλέχθηκαν, στην ουσία, αυθαίρετα, τα οκτώ μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας, για να ενταχθεί το προσωπικό τους στη διαδικασία της διαθεσιμότητας. Ανάμεσα σε αυτά συμπεριλαμβανόταν και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Κατά το χρονικό διάστημα της πρώτης διαθεσιμότητας, τον Νοέμβριο του 2012, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων υπηρετούσαν διακόσιοι ενενήντα τρεις υπάλληλοι, δηλαδή εκατό υπάλληλοι λιγότεροι από αυτούς που υπηρετούσαν το έτος 2010.
Με τη διαδικασία της πρώτης διαθεσιμότητας έφυγαν από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δεκαεννέα υπάλληλοι, δημιουργώντας στο Ίδρυμα δυσαναπλήρωτα κενά. Παράπλευρη απώλεια αποτέλεσε η υποχρεωτική, στην ουσία, συνταξιοδότηση άλλων είκοσι υπαλλήλων, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο να βιώσουν και να υποστούν τη διαδικασία της διαθεσιμότητας, επέλεξαν να συνταξιοδοτηθούν, αναπροσαρμόζοντας αναγκαστικά τα προσωπικά τους σχέδια, αλλά και στερώντας το Πανεπιστήμιο από ένα έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό. Μάλιστα, σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε η δεύτερη διαθεσιμότητα, σαράντα οκτώ υπαλλήλων αυτή τη φορά, η οποία οδήγησε σε έναν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του Ιδρύματος, που χάρη στην ψυχραιμία και την ωριμότητα όλων των παραγόντων της ακαδημαϊκής ζωής δεν υπήρξαν άλλες δυσάρεστες εξελίξεις. Αντιλαμβάνεται ο καθένας, ωστόσο, τις συνέπειες για το Ίδρυμα και την πανεπιστημιακή ζωή, γενικότερα, από αυτόν τον δίκαιο και μακροχρόνιο αγώνα των εργαζομένων. Οι συνέπειες της δεύτερης διαθεσιμότητας ήταν, στο πλαίσιο της κινητικότητας, να βρίσκονται σε ομηρία για την επιστροφή τους στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων μόνο δεκατρείς από τους σαράντα οκτώ υπαλλήλους, λαμβάνοντας, για περίπου έναν χρόνο τώρα, μειωμένες αποδοχές. Γίνονται, κατά συνέπεια, σαφή τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη ενός τόσο σημαντικού αριθμού διοικητικών υπαλλήλων για τη λειτουργία των υπηρεσιών και των ακαδημαϊκών μονάδων του Ιδρύματος. Στο μεταξύ, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αποφάσισε, έστω και εκ των υστέρων, να αξιολογήσει τις δομές των Πανεπιστημίων της χώρας, διαπιστώνοντας για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ότι έπρεπε να υπηρετούν σε αυτό άλλοι εκατόν σαράντα έξι υπάλληλοι, επιπλέον των διακοσίων επτά που υπηρετούν σήμερα, ένας αριθμός που βρίσκεται κοντά στον αριθμό των υπαλλήλων που έχει υπολογίσει και το ίδιο το Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με το Οργανόγραμμα που έχει διαμορφώσει. Έτσι, το ίδιο το Υπουργείο ομολογεί και παραδέχεται ότι όχι μόνο δεν έπρεπε να φύγει κανένας από τους υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μέσα από τη διαδικασία της διαθεσιμότητας, ότι όχι μόνο κακώς έφυγαν όσοι έφυγαν, αλλά και ότι θα έπρεπε, στην ουσία, να γίνουν και νέες προσλήψεις, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των απαραίτητων υπαλλήλων που προκύπτει, σύμφωνα με την αξιολόγηση του Υπουργείου.Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι αυτή η κατάσταση αφενός της ομηρίας των υπαλλήλων και αφετέρου της στέρησής τους από τις υπηρεσίες του Ιδρύματος δεν μπορεί να συνεχιστεί. Επιβάλλεται να δοθεί άμεση και καθαρή λύση. Και αυτή η λύση, για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι η επιστροφή στις θέσεις εργασίας τους και στο Ίδρυμα και των τριάντα επτά υπαλλήλων που βρίσκονται σε καθεστώς διαθεσιμότητας / κινητικότητας, αφού οι ένδεκα από τους σαράντα οκτώ υποχρεώθηκαν, στην ουσία, να συνταξιοδοτηθούν. Παράλληλα επιβάλλεται να δοθεί η δυνατότητα σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου που έχουν τοποθετηθεί σε άλλες υπηρεσίες και σε άλλους φορείς του δημοσίου να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν με μετάταξη ή απόσπαση στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Δεν μπορούν πλέον να περιμένουν ούτε οι ίδιοι οι υπάλληλοι ούτε η διοίκηση και οι υπηρεσίες του Ιδρύματος. Απαιτείται και επιβάλλεται άμεση και καθαρή λύση στο πλαίσιο όσων αναφέρθηκαν παραπάνω.
Γράφει ο Γεώργιος Δ. Καψάλης
Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου