*Της Σέβης Ευθυμίου
«Παιδεία είναι αυτό που επιβιώνει όταν όλα όσα έχουν μαθευτεί ξεχνιούνται», «Η παιδεία, όπως ακριβώς μια εύφορη γη, φέρνει όλα τα καλά», «Η παιδεία για τους νέους είναι σωφροσύνη, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στολίδι». Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια γνωμικά κι αποφθέγματα, βλέπω να κοσμούν τους τοίχους των ανθρώπων στο φατσοβιβλίο, σε Instagram stories, και σε φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι έπειτα βγαίνω έξω, μια βόλτα να πάρω λίγο αέρα βρε παιδάκι μου, κι ασφυκτιώ.
Ασφυκτιώ γιατί όλα αυτά τα υπέροχα ,βαθυστόχαστα , και ουσιώδη λόγια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο λόγια. Στην πράξη καμία ρήση από τις παραπάνω δεν εφαρμόζεται, καμία απολύτως παιδεία δεν υπάρχει, μηδενικός τρόπος συμπεριφοράς κι ευγένειας εκεί έξω.
Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Από καθημερινά φαινόμενα που λίγο- πολύ όλοι τα έχουμε ζήσει, αλλά το χειρότερο, όλοι κάποια στιγμή τα έχουμε κάνει. Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα που κόβουν την δίοδο σε όλα τα υπόλοιπα εν κινήσει οχήματα, αλλά ποιος νοιάζεται, η δουλίτσα μας να γίνεται, σταθμευμένα τετράτροχα σε θέσεις αναπήρων, σε διαβάσεις πεζών ( θα βγάλει ο πεζός την σκούπα του και θα πετάξει μην αγχώνεστε), αυτοκίνητα σταματημένα όπου λάχει με alarms ( γιατί ανάψεις τα alarms μπορείς να σταματήσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή όπου σου γουστάρει, και στην μικρή περιοχή του ΟΑΚΑ ας πούμε). Και δεν φτάνουν όλα αυτά, αλλά ο εκάστοτε οδηγός που κάνει τα παραπάνω, δεχόμενος μια παρατήρηση, αντί να κοκκινίσει απ’ την ντροπή του, κοκκινίζει συνήθως απ ’τα νεύρα του. Έξαλλος αρχίζει να φωνασκεί που τόλμησες εσύ κοινέ θνητέ να τον επιπλήξεις, για κάτι που «ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ;».
Η φράση καραμέλα που πιπιλίζουμε ασυστόλως για να μην παραδεχτούμε τα λάθη μας αλλά να γενικεύσουμε μια λάθος συμπεριφορά και να την αναγάγουμε σε τρόπο ζωής. Μέγα παράδειγμα παιδείας.
Συνεχίζω με αυτές τις συμπεριφοράς παράδειγμα προς ΑΠΟΦΥΓΗ, και μεταφέρομαι σε κάποιον θεατρικό χώρο. Εκεί κι αν γίνεται της παιδείας το κάγκελο. Θεατές να μιλάνε εν ώρα παράστασης, να μασουλάνε τσίχλες και πατατάκια, να ρουφάνε αναψυκτικά ωσαν το χάρο που ρουφάει ψυχές ανθρώπων, και να σηκώνουν ακόμη και τα κινητά τους τηλέφωνα, αγνοώντας φυσικά τόσο τους υπόλοιπους θεατές όσο και τους ηθοποιούς. Μικροί θόρυβοι, μεγάλοι εκνευρισμοί. Το κερασάκι στην τούρτα είναι βεβαίως η αποχώρησή τους εν μέσω παράστασης, ή η έξοδός τους πριν την υπόκλιση, μη και στριμωχτούν στην έξοδο, και δεν προλάβουν το τραμ το τελευταίο.
Ακόμη πιο τρανταχτό παράδειγμα δε, το διάβασμα σε δημόσια βιβλιοθήκη. Πηγαίνεις με σκοπό να διαβάσεις. Το τονίζω το ρήμα ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ. Που; Σε βιβλιοθήκη, που ξέρεις ότι κι άλλοι άνθρωποι πηγαίνουν για να διαβάσουν κι εκείνοι. Και τι θέλει το διάβασμα; ΗΣΥΧΙΑ! Μπράβο σου βάζω άριστα που το βρήκες. Ε, τι το λες μετά και δεν το κάνεις; Πηγαδάκια στήνονται αριστερά δεξιά , κάνοντας τον πιο ενοχλητικό θόρυβο . Το μουρμουρητό. Κι αφού θες να μουρμουρίσεις καλέ μου άνθρωπε, γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου αλλά ενοχλείς όλους τους υπόλοιπους ; Ρητορική ερώτηση, χρόνια ψάχνω να βρω την απάντηση κι ακόμη τίποτα… Σαν την Ατλαντίδα κι αυτό…..
Κοιτάμε να σπρωχτούμε για το πως θα μπούμε μπροστά και θα κλέψουμε την σειρά κάποιου με περισσή ευκολία χωρίς να μας νοιάζει, κοιτάμε να βολευτούμε, μας νοιάζει να καπνίζουμε στην ζούλα, να οδηγούμε έχοντας πιει τον Ατλαντικό. Έλλειψη υπομονής, έλλειψη ευγένειας, έλλειψη σεβασμού, έλλειψη ανθρωπιάς.
Το χειρότερο όλων είναι ότι -κακά τα ψέματα-, όλοι το έχουμε κάνει κάποια στιγμή. Το καλύτερο είναι ότι κάποιοι από μας το μετανιώσαμε και δεν θα το επαναλάβουμε ξανά, ούτε θα αφήσουμε τους άλλους γύρω μας να το κάνουν με την δικαιολογία του «ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ». Γιατί μόνο τότε θα σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και θα απαντήσουμε ένα ειλικρινές «εγώ». Και το «εγώ» του καθενός ξεχωριστά θα΄ ρθει ο καιρός που θα καθρεφτίσει ένα συνολικό εμείς.
Σέβη Ευθυμίου
Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου