Ο Μάκης Ρουσομάνης είναι ένας συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια βάζει τη δική σφραγίδα στο χώρο των βιβλίων. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία μεγάλωσε και σπούδασε. Το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Σαν να είχα δει φάντασμα” ενώ ένα χρόνο μετά εκδίδει το παιδικό παραμύθι “Ο Μελένιος, το αηδόνι και ο τυφλός ποντικός”. Το 2015 επανέρχεται δυναμικά στο συγγραφικό προσκήνιο με το μυθιστόρημά του “Άυλος Έρωτας”. Μάλιστα το 2016 κυκλοφορούν 7 διηγήματα για ενήλικους από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ με τίτλο” Άστρο φωτεινό, θα βγει γιορτινό;”. Πλέον, με το νέο του βιβλίο “Απαγορεύεται η είσοδος στο θάνατο” το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, έχει ως στόχο να συναρπάσει τους αναγνώστες.
Πως νιώθετε που βρίσκεστε στα Γιάννενα για την παρουσίαση του νέου σας βιβλίου; Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε την πόλη;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι στην πόλη σας, ως συγγραφέας είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στα Γιάννενα, στην πόλη των γραμμάτων και των τεχνών αλλά είναι η 5η που έρχομαι ως επισκέπτης. Έχω κάνει εδώ Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Ανάσταση, γιατί έχω πολλούς αγαπημένους ανθρώπους, όπως η Γωγώ η Καρβούνη με την οποία συναντήθηκα και σε κάθε μας συνάντηση μου φέρνει δώρα και πεσκιέσια. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι εδώ.
Φαίνεται ότι είστε ένας άνθρωπος που ασχολείται με πολλά πράγματα και έχετε πολλές δραστηριότητες, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό αν κάποιος διαβάσει το βιογραφικό σας. Το θέατρο και η μουσική είναι κάποια από αυτά. Η συγγραφή πως μπήκε στη ζωή σας;
Γενικός είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τις τέχνες. Από μικρό παιδί θυμάμαι να τραγουδάω και να παίζω σε θεατρικές ομάδες φίλων. Η συγγραφή προέκυψε ξαφνικά, όταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο σπίτι μου, ήταν δύο συντελεστές από εκείνη τη θεατρική ομάδα που συμμετείχα στην οποία προλόγιζα τις πράξεις, που μου είπαν ότι έχουν ξεμείνει από έργο. Και ενώ μέχρι τότε δεν έγραφα τίποτα, είπα πως έχω μία ιστορία στο μυαλό που με έχει στιγματίσει από πολύ μικρή ηλικία και θα κάτσω και θα γράψω εγώ ένα σενάριο. Έτσι ξεκίνησε. Όταν έκατσα και έγραψα και το έδειξα αυτό στα παιδιά μου είπαν ότι αυτό είναι μυθιστόρημα και όχι ένα θεατρικό σενάριο. Τώρα μετά από χρόνια που έγραφα βιβλία, έρχονται συμμαθητές μου από το Γυμνάσιο και μου λένε ότι πάντα έγραφα. Και όντως έτσι ήταν αλλά εγώ δεν το έβλεπα τότε.Σε μία παρουσίαση μου ήρθε ένας καθηγητής που είχα στο Γυμνάσιο και μου είπε ότι από όλα τα σχολεία που πέρασε στη διάρκεια της καριέρας του, κρατούσε και μία έκθεση. Από το δικό μας εκείνη τη χρονιά είχε κρατημένη μία δική μου έκθεση. Που σημαίνει ότι κάτι είχε δει αυτός και ότι μάλλον το είχα, απλά εγώ δεν το έβλεπα γιατί ξέρεις, όταν ασχολείσαι με πολλά πράγματα, η συγγραφή ήταν το τελευταίο που θα με ένοιαζε. Θαύμαζα την Χρυσηίδα την Μουλίδου, εννοώ σημερινούς συγγραφείς. Και αργότερα μου έλεγαν όλοι ότι είναι χάρισμα και έλεγα είναι δυνατόν; Και τώρα που γράφω λέω ότι πραγματικά μόνο χάρισμα μπορεί να ήταν αυτό. Δηλαδή είναι εκείνη η στιγμή που ανοίγει το κεφάλι και σου συνδέεσε με το θεό και σου ρίχνει την έμπνευση. Είναι πραγματικά χάρισμα αυτό το πράγμα.
Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε να γράψετε το νέο σας βιβλίο με τίτλο “Απαγορεύεται η είσοδος στον θάνατο”;
Όταν είχα τελειώσει τον “Άυλο Έρωτα” και το είχα δώσει στον εκδοτικό οίκο για να εκδοθεί, ήμουν σε μία κατάσταση που δεν είχα έμπνευση για τίποτα και πήγα ένα ταξίδι στη Σμύρνη, που την είχα επισκεφτεί για 3η φορά αλλά ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο της Περγάμου. Όταν, λοιπόν, πήγα εκεί, εκείνο το πρωινό και ενώ δεν είχα έμπνευση να γράψω τίποτα, μέσα στην ξενάγηση μας είπε ο ξεναγός για τη διαδικασία του πως γινόντουσαν δεκτοί οι ασθενείς εκεί στο Ασκληπιείο της Περγάμου, για να πάρουν τη θεραπεία προερχόμενη από το θεό Ασκληπιό μέσω των οραμάτων και των ονείρων. Και μας είπε ότι το πρώτο πράγμα που συναντούσαν εκεί ήταν μία επιγραφή στα ελληνικά, που σήμερα δεν υπάρχει και η οποία έλεγε “εν ονόματι των Θεών απαγορεύεται η είσοδος στον θάνατο”. Αυτό με ανατρίχιασε. Όταν το βράδυ πήγα στο ξενοδοχείο που μέναμε, είπα ότι κάτι πρέπει να γράψω που να έχει αυτόν τον τίτλο, αυτόν τον παράξενο και ιδιαίτερο τίτλο. Αυτή ήταν η έμπνευση. Είδα ένα ζευγάρι Τούρκων να ζούνε τον έρωτα και ήταν αυτό που λέω, ότι θα κάνω μία ιστορία που θα έχει σχέση με τη Σμύρνη του σήμερα, την Αθήνα του σήμερα και να ενώσω τις δύο πόλεις με όλα τα κοινά που έχουν και όχι να πω τις διαφορές. Να πω μία ιστορία για τη Σμύρνη του σήμερα και όχι για τη Σμύρνη της καταστροφής, που έχουν γραφτεί τόσα βιβλία.
Η συγγραφή βιβλίων χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένας τρόπος έκφρασης. Εσείς πως νιώθετε κάθε φορά που γράφετε κάτι;
Όπως το λες. Νομίζω ότι γράφω για να νιώσω εγώ καλύτερα. Για να εκφραστώ και αυτό που γράφω, αν είναι δυνατόν, να φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους. Να περάσω τα μηνύματα, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έτσι νιώθω όταν γράφω, ότι ελαφραίνει η ψυχή μου κάτι που το έχω ξαναπεί.
Αν σας έλεγα να περιγράψετε με μία πρόταση τη ζωή σου μέχρι τώρα, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν έχει να κάνει με την πορεία τη συγγραφική. Νομίζω αυτό που με εκφράζει από πολλά χρόνια πριν, είναι ένας στίχος ενός τραγουδιού που έχει πει ο Γιώργος Νταλάρας, που το έχει γράψει η Σώτια Τσώτου που λέει: μόνο η αγάπη μένει, όλα τα άλλα είναι καπνός.
Υπάρχει κάτι στη ζωή σας που έχετε κάνει ή δεν έχετε κάνει και έχετε μετανιώσει;
Δεν μετανιώνω για πράγματα που έχω κάνει, γιατί όταν έγιναν τη δεδομένη στιγμή, υπήρχε κάποιος λόγο. Αλίμονο αν μετανιώνουμε για αυτά που ονειρευόμαστε. Κοιτάζοντας πίσω, μπορεί να είναι και εγωιστικό αλλά δεν έχω μετανιώσει για πράγματα. Όσα για αυτά που δεν έχω κάνει, είναι οι στόχοι. Δεν ονειρεύομαι, βάζω στόχους.
Εάν έβαζες τον εαυτό σου στην θέση ενός αναγνώστη, ποιο από τα βιβλία σου θα ήθελες να διαβάσεις;
Νομίζω κάθε φορά που γράφω ένα βιβλίο, το καινούργιο βιβλίο αυτό, λέω ότι είναι η καλύτερη ιστορία που έχω πει. Μέχρι πριν ας πούμε έλεγα ότι το καλύτερο μου βιβλίο ήταν ο “Άυλος Έρωτας”. Τώρα λέω ότι είναι το “Απαγορεύεται η είσοδος στον θάνατο”. Βεβαίως έχω τελειώσει ένα ακόμη βιβλίο μου, που θα βγει μέσα στο 2018 και παρότι λέω τώρα ότι είναι το “Απαγορεύεται η είσοδος στο θάνατο”, λέω στους φίλους μου, στους συνεργάτες μου ότι και αυτό που έγραψα τώρα είναι ωραία ιστορία. Κάθε φορά δηλαδή το νέο μου βιβλίο πιστεύω ότι κερδίζει αλλά για την ώρα είναι το “Απαγορεύεται η είσοδος στον θάνατο”. Μέχρι στιγμής είναι η ωραιότερη ιστορία που έχε κυκλοφορήσει.
Βλέπουμε ότι υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια, η οποία προσφέρει στους ανθρώπους μεταξύ άλλων και πολλούς τρόπους διασκέδασης και ενασχόλησης. Θεωρείτε ότι τα βιβλία κινδυνεύουν να χάσουν την αξία τους, λόγω των νέων δεδομένων που έχουν προκύψει από την τεχνολογία;
Θα σου απαντήσω εγώ προσωπικά τι νιώθω. Για μένα βιβλίο είναι να το παίρνω στα χέρια μου και να πιάνω χαρτί. Μουσική είναι να παίρνω ένα CD, να το βάζω και να το ακούω και όχι να ψάχνω το στο youtube και όλα αυτά. Εσείς οι νεότεροι έχετε βρει άλλους τρόπους, γιατί αυτά γνωρίσατε αλλά εμείς που έχουμε μεγαλώσει σε άλλα χρόνια, νομίζω ότι θέλω ένα βιβλίο να το παίρνω στα χέρια και να το μυρίζω την ώρα που το διαβάζω, να μυρίζω το χαρτί.
Ποιους στόχους έχετε για το μέλλον τόσο στο χώρο των βιβλίων όσο και γενικότερα στη ζωή σας;
Θέλω να μου δίνει ο θεός έμπνευση, να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τα βιβλία μου, από τις ιστορίες που λέω και να έχω υγεία, τίποτε άλλο. Πρώτα υγεία και μετά όλα τα άλλα.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτήν την συνέντευξη ρωτώντας σας τι μήνυμα θα στέλνατε στους νέους που βλέπουν τους στόχους και τα όνειρά τους να δυσκολεύουν λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα;
Είναι δύσκολοι οι καιροί και θα γίνουν ακόμα δυσκολότεροι. Οι νέοι να έχουν ελπίδα, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτιάξουν τις ζωές τους και το μέλλον τους. Γιατί το μέλλον είναι οι νέοι άνθρωποι και να μη φύγουν από την Ελλάδα, να μείνουν στην Ελλάδα. Αυτό δηλαδή που ακούω συνέχεια ότι ο νεοέλληνας θα πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό, για να βρει εύκολα και δουλειά, με χαλάει, δεν μου αρέσει. Θέλω να μείνουμε, να στηρίξουμε και να παλέψουμε για τον τόπο μας.
Κύριε Ρουσομάνη σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτήν την όμορφη συνέντευξη και σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα.
Και εγώ σας ευχαριστώ όλους πολύ!
Συνέντευξη-Φωτογραφίες: Νίκος Αντωνίου
Σπουδαστής Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου