Ελλάδα μας...

*Της Μαίρης Ρομανίδου

Αποδιοπομπαίοι τράγοι μιας ελιτίστικης- ιδεώδους πολιτείας… Άνθρωποι δίχως ταυτότητα... Κλείνουμε τα μάτια, αφού δεν γνωρίζουμε από πού προήλθαμε, δεν γνωρίζουμε που οδεύουμε. Αναζητώντας Ιθάκη, επιτρέποντας στις ξενόγλωσσες Σειρήνες να μας μαγέψουν με φρεναπάτες... Η Ελλάδα πονάει, είναι θεριό ανήμερο και βρυχάται... Όμως κανένας εφιάλτης δεν ξεκίνησε ποτέ χωρίς ερέθισμα...

Ιούλιος 2015, ιστορικά γεγονότα στην  χώρα μας… Φανερωμένες εικόνες  από κόσμο σε ουρές, υπερήλικες να καταρρέουν , υπερήλικες που κατέρρεαν χρόνια, νέους άνεργους, νέοι που ήταν άνεργοι χρόνια... Πείνα, πείνα για χρόνια... Φόβος,  αβεβαιότητα χρόνων που έφθασε στο ζενίθ της... Μια ιντερνετική αντίσταση, ένα « ΟΧΙ»  που παρομοιάστηκε με το «όχι» του Μεταξά... Πόσο άραγε να έμοιαζε, πόσο να απείχε;

Και μετά οι πυρκαγιές... Και μετά το καλοκαίρι στα όμορφα νησιά μας... «Η Ελλάδα είναι ο ήλιος, η ελιά και η θάλασσα»... Οξύμωρο  που είναι, στον ήλιο της Αθήνας να  ψάχνουν αξιοπρεπείς άνθρωποι τα σκουπίδια, άστεγοι να κοιμούνται αγκαλιά με τα σκυλιά στις πλατείες, άνθρωποι να μην έχουν να πληρώσουν  τα φάρμακα τους και η Ελλάδα μας σαν μια Καρυάτιδα γονατισμένη να προσπαθεί να μπαλώσει της πληγές της...

Ποτέ τα χρώματα , και η θέση που κάθονται οι βουλευτές στη βουλή δεν υπέδειξε «άξιους» βουλευτές... Πως τολμούν οι πιο ανήθικοι να μιλάνε για ηθική; Χωρίς να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι όλοι. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα... Πολύ όμως φοβάμαι πως οι γραμμές πλέον είναι λεπτές... Δεν είναι το μνημόνιο μονάχα που έχει γονατίσει τον Ελληνικό λαό… Δεν είναι μόνο η άγνοια του νεοέλληνα που αρκείτε να ζει με τα λίγα αρκεί να μπορεί να αγοράσει το αυτοκίνητο των ονείρων του και να το ξεχρεώσει έως ότου φύγει από τη ζωή... Είναι αυτό το «γιατί» .

Γιατί δεν μας μάθανε... Από τη δική μου σκοπιά, δεν μας μάθανε... Δεν θέλησαν να μας μορφώσουν ..Θέλησαν να μας κάνουν  βαθμοθήρες... Διεκδικητικούς... Μας πειράζει που το ΦΠΑ πάει στο 23% αλλά δεν μας πειράζει που μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας της λογοτεχνίας στα σχολεία... Μας πειράζει που είμαστε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης όμως δεν μας ενοχλεί που υπολειτουργούν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, τα τεχνολογικά ιδρύματα και κάθε είδος εκπαίδευσης στην Ελλάδα... Τι είναι όλο αυτό; Η παραπαιδεία ; Ποια σύγχρονη κοινωνία; Όταν δεν αφήνετε ένα μικρό παιδί του δημοτικού να ονειρευτεί, να δημιουργήσει με το αλφάβητο... Όταν ένα παιδί στο γυμνάσιο  δεν μπορεί να αγγίξει με τα χέρια του τον Σολωμό, να φανταστεί ένα «Όνειρο στο κύμα», όταν στο λύκειο οφείλει να αποστηθίζει και στο Πανεπιστήμιο να αντιγράφει;

Και όλα αυτά δεν επιτάσσουν χρήματα, δεν επιτάσσουν καν κοινωνικό στάτους... Είναι δικαίωμα όλων μας να μάθουμε να σεβόμαστε, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε, να προφυλασσόμαστε και να δημιουργούμε... Δεν γεννηθήκαμε για να γίνουμε επιστήμονες, δεν γεννηθήκαμε όμως για να γίνουμε φερέφωνα... Την Ελιά οφείλουμε να ξέρουμε πώς να την φυτεύουμε, να βγάζουμε το λάδι και εάν θέλουμε πρόοδο να μάθουμε πώς να την εξάγουμε στο εξωτερικό… Αφού πρώτα εξασφαλίσουμε αυτάρκεια...

Κανένας σωτήρας, κανένας φωστήρας και κανένα δάνειο δεν θα μας απεγκλωβίσει από τον λήθαργο που σαν έθνος κοιμόμαστε για χρόνια αφήνοντας χιλιάδες Έλληνες να αναζητούν σωτηρία  και πρόοδο στο εξωτερικό και συμπαρασύροντας στο λήθαργο μαζί μας χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες …

Ας χτίσουμε μια Ελλάδα από την αρχή, την Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων , την Ελλάδα των τεχνών, την Ελλάδα της παιδείας, την Ελλάδα της ελπίδας. Ένα ατομικό λιθαράκι χρειάζεται για να προχωρήσουμε. Και ας μην ξεχάσουμε ποτέ πόσο φιλόξενος λαός είμαστε, έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε το κέφι, την ελπίδα, την αγάπη, τον ήλιο, τις θάλασσες μα και την κουλτούρα μας... Τι αφιόνι ήπιαμε άραγε;

Εν κατακλείδι , θέλω να σας δώσω μια εικόνα... Η Ελλάδα μας είναι ένα συρτάκι του Ζορμπά, που χορεύεται με ανδρεία, με τα χέρια ενωμένα και απλότητα... Δεν ζυγίζει χρώματα, εθνικότητες, φύλα, φυλές... Η Ελλάδα μας οφείλει να έχει το κεφάλι ψηλά και ο κάθε Έλληνας επίσης είναι δικαίωμα και υποχρέωση…