Περί κωδικών και πρυτανικής… τουαλέτας

του Θανάση Νικολαΐδη

ΛΑΒΡΟΣ ο Πρύτανης, με το λογαριασμό στο χέρι. «Μας σβήνει η ΔΕΗ το φως, σβήνουμε κι εμείς τα φώτα μας στους φοιτητές». Κάποια άλλα ήταν κρυφά και απόρρητα. Και η ανακαίνιση της…πρυτανικής τουαλέτας και τα «έργα» που σχετίζονται με το…πνεύμα. Με τους κωδικούς μπερδεμένους και τον κ. Μυλόπουλο να δίνει ρεσιτάλ αποπροσανατολισμού, αδύναμος να κρύψει την ταραχή του. Τον περιμέναμε τολμηρότερο και ειλικρινέστερο, μιας και η ευθύνη διαχέεται στην ολομέλεια της Συγκλήτου για τη σχετική απόφαση.

ΑΣ πάμε παρακάτω, δηλαδή…νωρίτερα. Υπήρχε «Κρυφό Σχολειό» επί τουρκοκρατίας και δεν…το’ ξεραν οι πανεπιστημιακό μας. Υπήρξε ο δάσκαλος του λιμού Κατοχής και ο μετεμφυλιακός της στέρησης που επέμεναν στο «περισσότερο φως», αλλά δεν βλέπουμε κάτι να διδάχτηκαν οι σύγχρονοι πνευματικοί μας δάσκαλοι για να υπάρξει συνέχεια και αναλογικότητα.

ΤΟ ΑΠΘ της λιτότητας των δεκαετιών του ’60 και του ΄70 χάθηκε στην άνεση, που μπήκε απ’ τις πόρτες. Ύστερα κατρακύλησε αργά και βαθμηδόν, με τη διαφθορά να εισχωρεί απ’ τις χαραμάδες. Κι αν ο σημερινός Πρύτανης μπέρδεψε τους κωδικούς και αναλαμβάνει (μόνο αυτήν) την ευθύνη, εμείς θα θέλαμε τις κεραίες του απλωμένες και τότε που το…πετρελαϊκό κύκλωμα δρούσε κάτω απ’ τη μύτη του(ς) κι ας μην έφερε τον σημερινό τιμητικό του τίτλο. Όπως τότε, με τη…ζαρντινιέρα και του το αναγνωρίσαμε, σφίγγοντάς του νοερά το χέρι.

ΟΦΕΙΛΑΝ όλοι τους να’ ναι προσεκτικοί και καχύποπτοι. Κατηγορήθηκαν για συνεργασία με εκπροσώπους φοιτητών με αμοιβαίο, ανταποδοτικό όφελος και για συνεργία σε βάρος της εκπαίδευσης και της ηθικής. Το πρόβλεπε κι αυτό ο νόμος που δεν ήθελαν ν’ αλλάξει, μη βγουν τα Πανεπιστήμια απ’ το τέλμα

ΣΗΜΕΡΑ, η Πολιτεία σε κλάδους υπεράνω υποψίας και φωτίζει πτυχές βυθισμένες στο σκοτάδι. Το κάνει υπό την πίεση της κρίσης και «ουδέν κακόν κ.λπ.». Όταν τα στοιχεία είναι συντριπτικά και μιλούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι σωπαίνουν και τα στόματα κλείνουν. Δεν απαιτούμε «κρείσσονες αποδείξεις» για τα αυταπόδεικτα και η λύση είναι ο μονόδρομος της παραίτησης. Αντί, λοιπόν, ο Πρύτανης να εκτίθεται αίροντας τις αμαρτίες και εκείνων που κρύβονται, καλό, χρήσιμο και εκτονωτικό θα ήταν η συμπαράταξή τους στο «γυαλί». Θα’ ταν λυτρωτικό. Για τους ίδιους, την κοινότητα και την κοινωνία. Αντί να τσιρίζει κάποια συνάδελφός τους για δημοσιογράφους και συνεργεία. Τους βλέπαμε να διαγκωνίζονται για δημοσιότητα (περί σεισμών κ.λπ) και να τσακώνονται. Σήμερα είναι εξαφανισμένοι.

ΘΕΛΑΜΕ πανεπιστημιακούς του πνεύματος και λιγότερο της ύλης, έντιμους, προσεκτικούς και θαρραλέους.