Οι λίστες της διαφθοράς και οι λίστες του… Σίντλερ

του Δημήτρη Τρικεριώτη

Εφόσον τα νέα μέτρα είναι αυτά που έχουν διαρρεύσει, τότε με δεδομένη την προβλεπόμενη ύφεση, νέες λίστες κοινωνικά και οικονομικά περιθωριοποιημένων Ελλήνων θα προστεθούν στις ήδη πολύ μεγάλες. Μεσούσης της κρίσης, το καθεστώς της πελατειακής απολυταρχίας προκειμένου να ανανεώνεται στην εξουσία παρουσιάζεται διατεθειμένο να καταστρέψει ολοκληρωτικά την μικρομεσαία τάξη και επιχειρηματικότητα. Και αυτόν τον στόχο θα τον υπηρετήσει με όση προπαγάνδα, όσους εκφοβισμούς, όση καταστολή και αν χρειαστούν. Διότι, τελικά, τα Ευρωπαϊκά μικρομεσαία στρώματα αντιμετωπίζονται σαν οι παράπλευρες απώλειες στο παιχνίδι του οικονομικού ανταγωνισμού ανάμεσα στην Ευρώπη(Γερμανία), τις ΗΠΑ και την Κίνα. Κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδες νοτιοευρωπαίων εργαζομένων προστίθενται στις λίστες του κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού στην προοπτική του αφανισμού τους, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα η δυνατότητα αποτελεσματικής μαζικής αντίδρασης σε αυτήν την ακραίας μορφής ταξική αναδιάταξη του παγκόσμιου καπιταλισμού. Θυμίζουν λίστες του Σίντλερ, αλλά ακόμα χωρίς τον Σίντλερ τους…

Και απέναντι σε αυτές τις «λίστες του Σίντλερ» ορθώνονται οι λίστες της διαφθοράς. Η λίστα των 3 κορυφαίων πολιτικών, η λίστα των 36 ελεγχόμενων του ΣΔΟΕ, αλλά και οι λίστες των 400 αγοραστών ακινήτων του Λονδίνου, των Χ εκδοτών και επιχειρηματιών μιζαδόρων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, κλπ, κλπ, κλπ… Λίστες της διαφθοράς που θα μπορούσαν να ονομάζονται και λίστες των υπαιτίων για τη σημερινή μας εθνική περιπέτεια. Λίστες που θα μπορούσαν απλά να αφορούν τη διαχείριση της λαϊκής οργής ή όμως και να μαρτυρούν τις κινήσεις κάποιων κύκλων για την εκκαθάριση του διεφθαρμένου πολιτικού και επιχειρηματικού διαπλεκόμενου προσωπικού της χώρας – που είναι και η μόνη πραγματική προϋπόθεση για την διάσωση και την ανάκαμψή της.

Για πολλούς η διαδήλωση της Τετάρτης (26/9) έμοιαζε κομματική παρέλαση από την οποία απλώς απουσίαζαν οι αρχηγοί από τις εξέδρες των επισήμων. Ακόμα και η γνωστή παράσταση λήξης φάνταζε εκτός τόπου και χρόνου και απολύτως μη αναγκαία. Θαρρείς ότι η αυλαία που άνοιξε η περσινή οργή τώρα κλείνει και μαζί της η πρώτη φάση της συνειδητοποίησης της κρίσης από την κοινωνία. Με μια έκβαση αυτογνωσίας, που θα μπορούσε να συνοψιστεί, τουλάχιστον για τους περισσότερους, σαν μια επικίνδυνη άσκηση επιβίωσης, μέσα σε πολύ φόβο και απογοήτευση και ελάχιστη ελπίδα. Ένας φαύλος κύκλος που ούτε μέρα δεν σταμάτησε να ξαναρχίζει. Μια άσκηση εθνικής και ατομικής αυτογνωσίας για το βάθος της διαφθοράς της εξουσίας, τα περιθώρια και τους τρόπους αντίδρασης, αλλά και για το καθήκον της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης όχι μόνο για τώρα, αλλά και μέχρι την ανάκαμψη.

Από την άποψη της κοινωνικής συνειδητοποίησης, τώρα διανύουμε τη δεύτερη και πιο καθοριστική φάση της κρίσης. Το καθεστώς θα σκληρύνει την στάση του και για τους παλαιότερους θα είναι σαν να «μύρισε χούντα». Αλλά είναι τώρα που πραγματικά αναμένονται οι αναγκαίες πολιτικές ανακατατάξεις και πολιτικοί σχηματισμοί για να εκφράσουν τον διωκόμενο μικρομεσαίο χώρο. Διότι το πρόβλημα είναι πρώτα πολιτικό και μετά νομισματικό. Και το ζητούμενο είναι ο ανθρωποκεντρικός παραγωγικός μετασχηματισμός του μικρομεσαίου δυναμικού της χώρας, που επί δεκαετίες επνίγη μες στο πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ και σήμερα το μέλλον του συνεχίζει να στραγγαλίζεται πρακτικά με την αριστεροδεξιά κάλυψη της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, αλλά και θεωρητικά με το όραμα της ολικής πελατειακής επαναφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι τώρα που τα κοινωνικά στρατόπεδα έχουν τελικά διαμορφωθεί και οριοθετηθεί. Ολοταχώς προς την κατάρρευση εσόδων μέσα από ένα αναγκαστικό ή σκόπιμο «οικονομικό αντάρτικο», ή προς το χαοτικό του ισοδύναμο, μια σύγκρουση με απρόβλεπτες διαστάσεις και επιπτώσεις. Ολοταχώς χωρίς αυταπάτες και ιδεοληψίες, χωρίς επιστροφή…