Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΡΑΣ (1974 – 2014) των NORMA the band

Κάπου μακριά, Βόρεια και Δυτικά, στα Γιάννενα επέστρεψα από τη Θεσσαλονίκη το 2006, ολοκληρώνοντας σπουδές και φοιτητική ζωή. Συνάντησα τον αδελφικό μου φίλο Αλέξανδρο (σ.σ. Φυραρίδη) και ονειρευτήκαμε μια μπάντα, συναυλίες όπως παλιά, τραγούδια και μουσικές..Ο πρώτος άνθρωπος που μου γνώρισε ήταν ο Γιώργος.. Ο «G.K. Priest», λόγω της φυσιογνωμίας του με το μούσι και τα μαύρα πουκάμισα. Ένας Γιαννιώτης που δέθηκε με την Κρήτη, όπου σπούδασε, όσο τίποτα άλλο, στο στυλ, στο ντύσιμο, μέχρι σχεδόν και στην προφορά...Ένα βράδυ, μάλλον του Ιουνίου του 2006.. Τον περιμέναμε την πρώτη φορά στο παγκάκι της Πλατείας Πάργης, στην πιάτσα των ταξί.. Ήρθε με την αγαπημένη του «TRIUMPH 900» και εκείνον τον εκκωφαντικό θόρυβο της εξάτμισης...

 «Ρε Αλέκο, αυτός είναι;»

«Σκάσε ρε, θα μιλήσετε και θα καταλάβεις..»

Είχε μετά από αρκετό καιρό, αφότου επέστρεψε απ’ την Κρήτη, αρχίσει δειλά δειλά (και με πολλές προτροπές του Σ. Γραμμένου) να λέει που και που κανένα τραγουδάκι με τα παιδιά που έπαιζαν στα μικρά liveάδικα του μόλου όπου σύχναζε μετά τη δουλειά μοναχικός, με ένα τσιγάρο στο χέρι και το ποτό του.. Από εκεί τον ήξερε ο Αλέξανδρος.. Είχαν κάνει και μια προηγούμενη μουσική απόπειρα, αν θυμάμαι καλά..

«Μέχρι να πιάσει το μικρόφωνο.. κάποιοι ψίθυροι, κάποια γελάκια.. Και μόλις έπιανε το μικρόφωνο.. σιγή και γουρλωμένα μάτια.. Μοιάζει κάθε φορά αδύνατο να βγαίνει τέτοια φωνή από αυτόν τον τύπο, αυτόν το γίγαντα!» Αυτή ήταν η περιγραφή του Αλέκου για το Γιώργο, που προοριζόταν να μας «βοηθάει» φωνητικά στις πρώτες απόπειρες των NORMA για μεροκάματο και κάνα..τυχερό..

Κάναμε κουβέντα, ξεχαστήκαμε, το διπλανό περίπτερο έκλεισε και δεν υπήρχαν άλλες μπύρες και ..μάλλον τα είχαμε βρει αρχικά.. Γίγαντας, ψαρωτικός, στην όψη και στο σώμα! Όμως στην ψυχή παιδικός, στο λόγο εφηβικός και στις απόψεις μεστός και πατρικός, στα συναισθήματα αληθινός και ντόμπρος..

Στην πρώτη πρόβα.. ΣΟΚ!

«Εντάξει, μωρέ, αν βρίσκεις λίγο παραπάνω χρόνο από τις δουλειές σου (σ.σ. πολιτικός μηχανικός), έλα και λίγο νωρίτερα στο μαγαζί, πες και κανένα κομμάτι ακόμα..». Τι να του έλεγα; Ο άνθρωπος το είχε «άσχημα»!

Μάλλον και αυτός το ήθελε..

Και όταν τελείωσαν (άδοξα) τα μεροκάματα και τα τυχερά, ήρθε το δίλλημα.. Διάλυση ή «σοβαρό» συγκρότημα με μόνιμο και συγκεκριμένο τραγουδιστή;

«Εντάξει, πιστεύω θα προλαβαίνω.. Θα το δούμε και πως θα πάει..»

«Καλά καλά εντάξει..»

Είχε ήδη ψηθεί και το ξέραμε όλοι..

Ήρθε και ο Σπύρος (σ.σ. Μπαρτζώκης, κιθάρες), ήταν ήδη η Γεωργία (σ.σ. Μάντζιου, μπάσο), ο Αλέκος (σ.σ. Φυραρίδης, τύμπανα) και εγώ (σ.σ. Θοδωρής Τσιρώνης, κιθάρες - φωνητικά).

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.. πριν 7,5 χρόνια..

Τα τελευταία 2 χρόνια ήρθε και ο Στέφανος (σ.σ. Χρηστίδης, κιθάρες)

Εκατοντάδες ζωντανές εμφανίσεις, ταξίδια, περιοδείες, άπειρα χιλιόμετρα, στούντιο, ηχογραφήσεις, δισκογραφία, «Βόρεια και Δυτικά», «Εναντίον», «Δικαιο..σήψη», παρέες, άλλες παρέες, καφέδες, ποτά, συναυλίες άλλων, συζητήσεις επί συζητήσεων, όνειρα, πειράγματα, εντάσεις, κάπου κάπου τσακωμοί, παρεξηγήσεις, αγάπη, ένταση, αφοσίωση, παράπονα, άγχος, προσπάθεια, συμβουλές, επιμονή… Όπως σε όλες τις φάσεις και τις εκφάνσεις της ζωής.. Όπως σε όλες τις οικογένειες..

Οι εμπειρίες των D’ Band (η μπάντα του στην Κρήτη), έγιναν οδηγός των NORMA και δύο από τα κομμάτια τους, έμειναν μετά από χρόνια ζωντανά και δισκογραφημένα από εμάς (Τέλος Εποχής, Εκεί θα με Βρεις). Τραγουδήσαμε και γράψαμε τόσα ακόμη.. Έκανε και αρκετά guest με τους φίλους Rockin’ Rebel.. Παίζαμε και όλοι μαζί.. Και γενικά, ως η φωνή των NORMA, εκπροσωπούσε την μπάντα σε πολλές εκδηλώσεις… Όλοι τον είχαν ταυτίσει.. Ψέματα..;

Ξεπεράσαμε για πλάκα και χωρίς πολλές πολλές συζητήσεις και αναστολές - γιατί έτσι γουστάραμε! - το ταμπού του «επαγγελματία και του καλλιτέχνη μαζί», το ταμπού της «εμφάνισης», της «εμπορικής εικόνας», της «πολιτικοποίησης των στίχων και της μουσικής μας», της «έκθεσης στο κοινό», το «τι θα πει ο κόσμος και η μικρή μας πόλη;». Η κοινωνία ακόμη δεν μπορεί..

Το έβλεπα και το ένιωθα και γι’ αυτόν, όπως και για μας, ότι η μπάντα και η μουσική μάς έδινε ζωή και μας αποσπούσε από τα προβλήματα της καθημερινής επιβίωσης και της επαγγελματικής – οικονομικής σταθεροποίησης. Άλλωστε, αυτά ξορκίζαμε με τα τραγούδια μας, ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε.. Γράφαμε ό,τι ζούσαμε και ό,τι μας πολεμούσε σε κάθε χρονική στιγμή.. Πάντα οι NORMA αυτό έκαναν.. 

Όταν το Μάιο του 2013, για προσωπικούς λόγους και μετά από μεγάλη περίοδο εξωγενούς πίεσης, μας ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει από τους NORMA, δεν προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε, ούτε αυτός το έκανε.. Το σεβαστήκαμε.. Δε θέλαμε, δεν ήθελα να παραιτηθεί, αλλά το επέλεξε.. Δεν ήταν δυνατό να το νικήσει το σύστημα που θέλει να ορίζει τις ζωές μας και να μας έχει οικονομικά, σωματικά και ψυχικά υπόδουλους.. Μάλλον, όμως, αυτός το είχε βαρεθεί πια, το είχε σιχαθεί..

Ήταν εκεί, από κάτω, σε κάποιες από τις λίγες μας, δειλές συναυλίες μετά την παραίτησή του.. Και εμείς σε κάποιες δικές του.. Τα γνωστά.. συμβουλές, παρατηρήσεις, ενδιαφέρον.. Κάποιοι μου είπαν ότι το θεωρούσαν θέμα χρόνου να επιστρέψει στην μπάντα..

Σίγουρα εκεί θα ήταν -το είχαμε συζητήσει- στην παρουσίαση της νέας μας προσπάθειας στις 14 Γενάρη..

Ή μάλλον, όχι!

Έφυγε το προηγούμενο απόγευμα.. τον αποχαιρετήσαμε την ίδια προγραμματισμένη ημέρα.. Αναβλήθηκαν όλα..

Ήθελε να μας αφήσει να ανοίξουμε μόνοι μας τα καινούρια μας φτερά, χωρίς ζωντανές συγκρίσεις, χωρίς σύγχυση, χωρίς ένταση.. Αλλά με μια τεράστια και ανεπανάληπτη ώθηση μέσα από τη φωνή του και από τα τραγούδια που ήδη είχαμε φτιάξει και τραγουδήσει μαζί.. Ήταν η τελευταία του πράξη για μας.. Γιατί μόνο με πράξεις μιλούσε..

Ήθελε να φύγει αυτός.. για να αναστήσει εμάς.. Τι άλλο να σκεφτώ;

Άφησε τα τραγούδια μας πίσω του και την αθάνατη φωνή του μέσα σε αυτά... Το αγέρωχο «κρητικό» παράστημα και το βλέμμα του μέσα στις φωτογραφίες και τα video clip μας. 

Πήρε όμως μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι από εμάς όλους που τον ζήσαμε από τόσο κοντά.. το άξιζε άλλωστε.. Όπως και τη σημαία των NORMA που τον σκεπάζει πια…

Γιατί, για εμάς, όπως και για χιλιάδες κόσμο..

Έφυγε όρθιος στη σκηνή! Σαν αυθεντικός Frontman!

Ήταν τιμή μας που σε γνωρίσαμε..

Ήταν τιμή μας που σε ζήσαμε..

Τα βήματά μας είναι αφιερωμένα σε σένα G.K. PRIEST!

Καλή αντάμωση!

ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ

NORMA the band