«Μήπως μοιάζουμε με σκλάβους;», το ερωτηματικό στον τίτλο άρθρου της
γαλλικής εφημερίδας Le Monde μάλλον είναι περιττό. Η τρόικα και οι
νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης έχουν μετατρέψει... το ιδρυτικό σύνθημα της Ε.Ε. από «Ευρώπη των λαών» σε Ευρώπη των σκλάβων. Από
τον βορρά μέχρι τον ευρωπαϊκό νότο οι κοινωνίες δεν είναι πια
κοινωνίες, αλλά ένας ασύνδετος και άμορφος χώρος, ένα σφαγείο, όπου το
αποκτηνωμένο από την ανεργία, τη φτώχεια και το φόβο του θανάτου άτομο
τρομοκρατεί και κανιβαλίζει τον πλησίον του. Εν προκειμένω δεν ισχύει
μόνο ο συναισθηματικός και αισθητικός θάνατος του διπλανού, αλλά ο
κυριολεκτικός φόνος του, καθώς ο διπλανός, ξένος όντας, είναι αυτός που
θεωρείται η βασική απειλή.
Ο θάνατος του πλησίον είτε είναι γηγενής είτε μετανάστης συμπίπτει με το θάνατο του Ανθρώπου σαν ιδέα και αξία, με το θάνατο του ατόμου και των ατομικών και πολιτικών του δικαιωμάτων, με την ιδεολογική αποξένωση και απομόνωση καθώς και με τη χυδαία ατομικότητα που αντιστρατεύεται τη συλλογικότητα, την αγωνιστική αλληλεγγύη, την ίδια την κοινωνία. Η τελευταία παραπέμπει πλέον σε σφαγείο. Σαν εκείνο το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Κερτ Βόνεγκατ, όπου επαναλαμβανόταν αδιαλείπτως με μοιρολατρικό τρόπο η φράση «έτσι πάει». Στην ελληνική γλώσσα η αντίστοιχη έκφραση είναι «έτσι είναι ο κόσμος, δεν τα ξέρεις τώρα;».
Αλλά όχι, δεν μπορεί άλλο να «πάει έτσι». Ό,τι μας συμβαίνει δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα της βούλησης συγκεκριμένων ανθρώπων με συγκεκριμένα συμφέροντα. Πληροφορούμαστε φερ’ ειπείν ότι πίσω από τις απαιτήσεις της τρόικας για απολύσεις, για νέα μείωση του κατώτατου μισθού, για τη μείωση των αποζημιώσεων για τις απολύσεις, για την εξαήμερη εργασία και, προπάντων, για το 13άωρο, δηλαδή για τον εργασιακό μεσαίωνα βρίσκονται οι τράπεζες και οι εγχώριοι εργοδότες! Οι Έλληνες επιχειρηματίες, όμως, πρέπει να αντιληφθούν ότι εδώ δεν είναι ούτε Γαλλία ούτε Γερμανία, και ότι γρήγορα θα έρθει και η δική τους ώρα καθώς η λειτουργία του συστήματος είναι κανιβαλική και μάλιστα σαν τον Κρόνο τρώει και τα ίδια του τα παιδιά.
Με άλλα λόγια, οι ίδιοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται στρώνουν το έδαφος για την επέλαση των ξένων επιχειρηματιών που θέλουν ολόκληρη την Ελλάδα μία Ειδική Οικονομική Ζώνη δουλοπάροικων.
Μάλιστα, τα θύματα της επέλασης αυτής θα είναι και οι Έλληνες επιχειρηματίες που το μέγεθός τους είναι ελάχιστο έναντι των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Γι’ αυτό δεν τους συμφέρει να θέσουν απέναντί τους τον ελληνικό λαό. Αντίθετα πρέπει να τον έχουν σύμμαχό τους. Όχι επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά.. Όχι δηλαδή άλλα να λένε δημοσίως και άλλα στην τρόικα.
Γιατί καμία οικονομία δεν μπορεί αν αναπτυχθεί σε μία χώρα που η κοινωνία της είναι διαλυμένη και οι άνθρωποι χωρίς ψυχή και Πρόσωπο. Μπορούν, άραγε, οι Έλληνες επιχειρηματίες να σκεφτούν «Ελληνικά», δηλαδή πατριωτικά; Μπορούν όσο μπόρεσε εκείνος ο Γάλλος, που έσπευσε να γίνει Βέλγος προκειμένου να αποφύγει τη φορολόγηση.
Ο θάνατος του πλησίον είτε είναι γηγενής είτε μετανάστης συμπίπτει με το θάνατο του Ανθρώπου σαν ιδέα και αξία, με το θάνατο του ατόμου και των ατομικών και πολιτικών του δικαιωμάτων, με την ιδεολογική αποξένωση και απομόνωση καθώς και με τη χυδαία ατομικότητα που αντιστρατεύεται τη συλλογικότητα, την αγωνιστική αλληλεγγύη, την ίδια την κοινωνία. Η τελευταία παραπέμπει πλέον σε σφαγείο. Σαν εκείνο το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Κερτ Βόνεγκατ, όπου επαναλαμβανόταν αδιαλείπτως με μοιρολατρικό τρόπο η φράση «έτσι πάει». Στην ελληνική γλώσσα η αντίστοιχη έκφραση είναι «έτσι είναι ο κόσμος, δεν τα ξέρεις τώρα;».
Αλλά όχι, δεν μπορεί άλλο να «πάει έτσι». Ό,τι μας συμβαίνει δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα της βούλησης συγκεκριμένων ανθρώπων με συγκεκριμένα συμφέροντα. Πληροφορούμαστε φερ’ ειπείν ότι πίσω από τις απαιτήσεις της τρόικας για απολύσεις, για νέα μείωση του κατώτατου μισθού, για τη μείωση των αποζημιώσεων για τις απολύσεις, για την εξαήμερη εργασία και, προπάντων, για το 13άωρο, δηλαδή για τον εργασιακό μεσαίωνα βρίσκονται οι τράπεζες και οι εγχώριοι εργοδότες! Οι Έλληνες επιχειρηματίες, όμως, πρέπει να αντιληφθούν ότι εδώ δεν είναι ούτε Γαλλία ούτε Γερμανία, και ότι γρήγορα θα έρθει και η δική τους ώρα καθώς η λειτουργία του συστήματος είναι κανιβαλική και μάλιστα σαν τον Κρόνο τρώει και τα ίδια του τα παιδιά.
Με άλλα λόγια, οι ίδιοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται στρώνουν το έδαφος για την επέλαση των ξένων επιχειρηματιών που θέλουν ολόκληρη την Ελλάδα μία Ειδική Οικονομική Ζώνη δουλοπάροικων.
Μάλιστα, τα θύματα της επέλασης αυτής θα είναι και οι Έλληνες επιχειρηματίες που το μέγεθός τους είναι ελάχιστο έναντι των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Γι’ αυτό δεν τους συμφέρει να θέσουν απέναντί τους τον ελληνικό λαό. Αντίθετα πρέπει να τον έχουν σύμμαχό τους. Όχι επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά.. Όχι δηλαδή άλλα να λένε δημοσίως και άλλα στην τρόικα.
Γιατί καμία οικονομία δεν μπορεί αν αναπτυχθεί σε μία χώρα που η κοινωνία της είναι διαλυμένη και οι άνθρωποι χωρίς ψυχή και Πρόσωπο. Μπορούν, άραγε, οι Έλληνες επιχειρηματίες να σκεφτούν «Ελληνικά», δηλαδή πατριωτικά; Μπορούν όσο μπόρεσε εκείνος ο Γάλλος, που έσπευσε να γίνει Βέλγος προκειμένου να αποφύγει τη φορολόγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου