Ο Αλέξανδρος Λαχανάς είναι δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ από το 1997. Αν και έχει τελειώσει την Νομική, τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Έχει κάνει αφήγηση σε δεκάδες εσωτερικές παραγωγές της ΕΡΤ, και οι εκπομπές που έκαναν την φωνή του γνωστή στο κοινό είναι η πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή στην ΝΕΤ FM 105,8 από το 2010 έως το 2013, και φυσικά, η εκπομπή «Σαν Σήμερα τον 20ο Αιώνα», που προβάλλονταν από το 2002 έως το 2011, ενώ η ΕΡΤ κάνει ακόμη επαναπροβολές σε καθημερινή βάση, και όπως μας επισήμανε ο ίδιος, ξεκινάει νέος κύκλος επεισοδίων τον Ιούλιο του 2017. Αυτόν τον καιρό, παραδίδει σεμινάρια δημοσιογραφίας και σεμινάρια ραδιοφωνικών παραγωγών σε διάφορες πόλεις της επαρχίας, και όπως μας αναφέρει, το ραδιόφωνο είναι το πιο «καυτό» μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό και για να καταφέρει κάποιος να πετύχει σε αυτό χρειάζεται πίστη στον εαυτό του, πάρα πολλές γνώσεις και να του δοθεί μια ευκαιρία.
Τι σας ώθησε στην δημοσιογραφία; Το θέλατε από παλιά ή προέκυψε;
Η αλήθεια είναι ότι μου προέκυψε. Εγώ είμαι δικηγόρος. Ήμουν δικηγόρος, τουλάχιστον. Η επιστήμη που διάλεξα ν' ακολουθήσω, η δουλειά που ήθελα να κάνω στην αρχή ήταν η Νομική. Μ' άρεσε, δηλαδή, πάρα πολύ. Έβλεπα πολλές αστυνομικές ταινίες! Αλλά στην πορεία, σπουδάζοντας νομικά, διευρύνεις την κουλτούρα σου, μαθαίνεις πράγματα, τα οποία μπορούν να σε βοηθήσουν και να αλλάξουν τελείως την κοσμοθεωρία σου. Και έτσι, στην πορεία, σε σχετικά μεγάλη ηλικία για δημοσιογράφος, γιατί δεν ήμουνα και νέος, ήμουνα ήδη γύρω στα 25, έκανα αυτή τη στροφή. Για ένα διάστημα, ήμουν και δικηγόρος μαζί και δημοσιογράφος. Δημοσιογράφος το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί δημοσιογράφος γίνεσαι με τα χρόνια, δεν ξεκινάς να κάνεις δημοσιογραφία, ξεκινάς να κάνεις άλλα πράγματα και θα το δεις κι εσύ, εφόσον θέλεις να το κάνεις. Και στην πορεία αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω. Πέταξα, λοιπόν, τις σπουδές όλων των χρόνων αυτών στην Νομική. Όταν λέω "πέταξα", εννοώ δεν τις χρειάστηκα. Τις χρειάστηκα μόνο σε ό,τι αφορά τις γνώσεις που απέκτησα. Και αποφάσισα, λοιπόν, να στραφώ στην δημοσιογραφία. Ήτανε μία περίοδος όπου τα Μέσα Ενημέρωσης ήταν στα πάνω τους. Ήτανε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Τέλη της δεκαετίας του '80, αρχές της δεκαετίας του '90. Είχαν βγει τα ιδιωτικά κανάλια, τα ιδιωτικά ραδιόφωνα - η ιδιωτική ραδιοφωνία, και το επάγγελμα είχε μια άνθηση τότε. Εγώ το 'κανα, όμως, γιατί μ' άρεσε, όχι ως βιοποριστικό μέσο για να κερδίσω λεφτά.
Έχετε την αρχισυνταξία του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ. Πώς θα σχολιάζατε τα δελτία ειδήσεων των άλλων καναλιών;
Έχω την αρχισυνταξία του κεντρικού δελτίου της ΕΡΤ από το 1997. Είκοσι χρόνια. Συμπλήρωσα είκοσι χρόνια. Πρέπει να σου πω ότι, γενικά, δεν θέλω να σχολιάζω άλλους συναδέλφους, δεν είναι στον χαρακτήρα μου να κάνω σχόλια. Μπορεί να είναι και θετικά, μπορεί και αρνητικά. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θέλω να κρίνω την δουλειά άλλων. Θα μιλήσω για το δικό μας το δελτίο, το κεντρικό δελτίο, και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Προσπαθούμε να έχουμε ένα δελτίο, το οποίο θα είναι πολυθεματικό, η ΕΡΤ δεν έχει ενδώσει σε αυτή τη μόδα των παραθύρων, τα πολλά παράθυρα που παίρνεις ένα θέμα και το εξαντλείς, από δω, κι από κει, με σχολιαστές (κ.λπ.). Δεν το κάναμε αυτό ποτέ, δεν πέσαμε σ' αυτή τη λογική. Η λογική μας είναι να μπορέσουμε να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα στη μία ώρα του κεντρικού δελτίου. Να μπορέσουμε να παίξουμε 25 θέματα, όταν οι άλλοι παίζουν δέκα. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στις εξωτερικές ειδήσεις, όταν οι άλλοι, εξωτερικές ειδήσεις, πρέπει να γίνει μία βομβιστική επίθεση και να σκοτωθούν 10 άνθρωποι για ν' ασχοληθούν με το εξωτερικό δελτίο. Εμείς δεν τα κάνουμε αυτά. Κοιτάζουμε να έχουμε μία καλή γκάμα κοινωνικών θεμάτων, χωρίς, όμως, κραυγές, κλαυθμούς και οδυρμούς. Όλοι περνάμε δύσκολα και το ξέρουμε όλοι, δεν χρειάζεται να μαυρίζει πιο πολύ η ψυχή του ανθρώπου, ας πούμε, με θέματα τα οποία είναι στην καθημερινότητα μας, θέλοντας και μη. Υπάρχουν άλλοι συνάδελφοι, άλλα κανάλια που είναι άλλης φιλοσοφίας, είτε ωθούμενοι από πολιτικά κίνητρα, είτε από τις τηλεθεάσεις, κάνουνε κάποιες ακρότητες, κάποιες ακροβασίες, το οποίο εμείς προσπαθούμε να αποφύγουμε. Βεβαίως, δεν είναι το καλύτερο δελτίο ειδήσεων, δεν ισχυρίζομαι αυτό. Είναι γνωστό σε όλον τον κόσμο ότι η ΕΡΤ έχει έναν εργοδότη, και ο εργοδότης της είναι η κυβέρνηση. Αλλά, μήπως και τα ιδιωτικά κανάλια δεν έχουν το καθένα έναν εργοδότη; Κάποιος έχει τον Βαρδινογιάννη, κάποιος έχει τον Μπόμπολα, κάποιος έχει τον Αλαφούζο. Λογικά, κι εκείνοι δέχονται τις πιέσεις τους.
Θα προτιμούσατε να έχετε μία διαφορετική με λιγότερες ώρες εργασίας θέση;
Όχι, εγώ θα προτιμούσα να έχω μία διαφορετική με περισσότερες ώρες εργασίας! Γιατί, η δουλειά για μένα είναι το σπίτι μου. Περνάω πάρα πολλές ώρες στη δουλειά, και το απολαμβάνω γιατί όταν αγαπάς την δουλειά σου, νομίζω ότι την κάνεις καλύτερα. Δεν είμαι αυτός, και δεν υπήρξα ποτέ αυτός, ο οποίος θα προσπαθούσε να αποφύγει ευθύνες ή να προσπαθούσε να φύγει για ένα διάστημα, να κάνει άλλα πράγματα, και λοιπά. Μακάρι να μπορούσα να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βεβαίως, υπάρχουν κοινωνικές υποχρεώσεις, υπάρχει οικογένεια, υπάρχει και η προσωπική ζωή. Αλλά, για εμάς τους δημοσιογράφους, τουλάχιστον μια μερίδα δημοσιογράφων, αυτούς που γνωρίζω εγώ, αγαπάμε τόσο πολύ την δουλειά μας που δεν μας ενοχλεί. Εγώ προσωπικά δεν έχω πάει ποτέ να διαπραγματευτώ ρεπό, άδειες,και τέτοια. Ό,τι γίνει. Εμένα μ' ενδιαφέρει να δουλεύω. Τίποτε άλλο. Να υπάρχει δουλειά και να δουλεύω.
Όταν έκλεισε η ΕΡΤ, στις 11 Ιουνίου του 2013, οι εργαζόμενοι κατέλαβαν το Ραδιομέγαρο. Είχατε ακόμη την αρχισυνταξία του δελτίου;
Την είχα για ένα διάστημα. Βεβαίως, την είχα, είμαι απ' το '97 αδιαλείπτως. Στο ενδιάμεσο διάστημα (Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Στην κατάληψη του Ραδιομεγάρου, 11/6/2013-7/11/2013) ήμουνα εκεί, και στους αγώνες, και στην κατάληψη περίπου έναν-ενάμιση μήνα, αλλά από ένα σημείο και μετά, είδα ότι, δυστυχώς, έπρεπε να δουλέψω. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Νομίζω ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα πρώην εργαζομένων στην ΕΡΤ, είχαν πρόβλημα. Εγώ είχα σοβαρότερο οικονομικό πρόβλημα. Δηλαδή, τινάζονταν όλη η ζωή μου στον αέρα, η προσωπική. Έτσι, λοιπόν, έμεινα για όσο διάστημα χρειάστηκε, και βοήθησα, και το 'κανα και με την ψυχή μου, δηλαδή. Και εκπομπές έβγαλα, και δελτία έβγαλα, και στο ραδιόφωνο, γιατί δούλευα και στο ραδιόφωνο παράλληλα. Αλλά, μετά, όταν μου προτάθηκε δουλειά στον νέο φορέα, χωρίς να το θέλω με όλη μου την ψυχή, βεβαίως, γιατί πονούσα γι' αυτό που έγινε, γιατί, όπως σου είπα και πριν, η ΕΡΤ ήταν το σπίτι μου, δέχτηκα τη δουλειά. Δεν ήμουν ο μόνος. Από τους 2.500 τότε εργαζόμενους στην ΕΡΤ, οι μισοί πήγαν στον νέο φορέα. Οι άλλοι μισοί, είτε συνταξιοδοτήθηκαν, είτε πήγαν, ορισμένοι, σε άλλα κανάλια. Πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που έμειναν όλο αυτό το διάστημα άνεργοι, και, φαντάζομαι, χωρίς να θέλω... Τους βγάζω το καπέλο. Αλλά, φαντάζομαι, τα παιδιά θα είχαν και μία, ίσως, δυνατότητα να μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικώς. Εγώ δεν είχα καμία. Δεν είχα κανένα περιθώριο.
Τις τελευταίες μέρες λίγο πριν κλείσει η ΕΡΤ, πώς ήταν το κλίμα στην ΕΡΤ; Υπήρχαν φήμες, νομίζω, ότι θα έκλεινε.
Υπήρχαν φήμες. Το ξέραμε. Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, όμως. Κάτι παρόμοιο έγινε με το Mega. Και στο Mega, έχω φίλους και συναδέλφους που είναι άνεργοι εδώ και ενάμιση χρόνο. Αλλά, στην ΕΡΤ ήταν διαφορετικό. Ξέρεις, όποιος έχει δουλέψει στην ΕΡΤ μπορεί να με καταλάβει. Τα ιδιωτικά κανάλια, ο κόσμος απ' τα ιδιωτικά κανάλια, δεν δένεται, ίσως, τόσο πολύ. Και χρόνια να είναι, οι μεταγραφές είναι ανοιχτές, μπορεί να φύγει, να πάει σε άλλο κανάλι. Οι μετακινήσεις και οι μεταγραφές είναι εύκολες. Στην ΕΡΤ σκέφτεσαι ότι θα περάσεις όλη σου τη ζωή σε αυτόν τον χώρο. Και όταν αυτός ο χώρος, ξαφνικά, αρχίζει και σε προδίδει, και νιώθεις ότι η γη φεύγει κάτω απ' τα πόδια σου, γιατί εμείς το νιώθαμε, όχι την ημέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, ξέραμε έναν μήνα πριν ότι οδηγείται προς τα εκεί το πράγμα, απλώς δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Και, κλάψαμε πολύ. Πολύ. Κι εγώ, δεν σ' το κρύβω, δηλαδή. Εκείνη τη μέρα κλάψαμε. Κλάψαμε πολύ εκείνη τη μέρα.
Θα ήθελα να επανέλθω σε κάτι που είπατε προηγουμένως, ότι η ΕΡΤ έχει την "γραμμή" της κυβέρνησης. Είχε πει, νομίζω, κάποια συνάδελφος σας, ότι όταν έκλεισε η ΕΡΤ, όσο εξέπεμπαν πρόγραμμα οι εργαζόμενοι, τότε έγινε πραγματικά δημόσια τηλεόραση. Αυτό; Πώς θα το σχολιάζατε; Ισχύει;
Η συνάδελφος που το είπε αυτό δούλευε στην ΕΡΤ τα προηγούμενα χρόνια. Δεν το έλεγε τα προηγούμενα χρόνια, το είπε...
-Συγκεκριμένα, το είπε στο Mega στην εκπομπή "Έρευνα" του Παύλου Τσίμα.
Συμφωνώ. Ξαναλέω, λοιπόν, ότι η συνάδελφος εκείνη δούλευε στην ΕΡΤ από... Δεν θέλω να λέμε ονόματα, αλλά δούλευε αρκετά χρόνια. Όταν κάνεις αυτή την κριτική εκ του ασφαλούς, νομίζω ότι περιττεύει κανένα σχόλιο από εμένα. Εγώ προσπαθώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου, προσπαθώ να τηρώ τους κανόνες δεοντολογίας, να σέβομαι, πρώτα-πρώτα, τον ίδιο τον εαυτό μου, και από κει και πέρα, βεβαίως, να μην κάνω προπαγάνδα. Η προπαγάνδα είναι η ακραία μορφή δημοσιογραφίας, την οποία αποφεύγω, πάντοτε απέφευγα, και ερχόμουν, πολλές φορές, και σε ρήξη. Το ότι είμαι αρχισυντάκτης, όμως, επί 20 χρόνια, και στα 20 αυτά χρόνια έχουν περάσει εννιά διαφορετικές κυβερνήσεις, νομίζω ότι λέει πολλά, σε ό,τι αφορά εμένα. Οπότε, δεν θέλω να κάνω άλλο σχόλιο γι' αυτό που είπε. Η αλήθεια είναι, ότι όταν ένα κανάλι δεν έχει αγκυλώσεις, καμία, είτε από κυβέρνηση, είτε από άλλον εργοδότη, επιχειρηματία, εργολάβο ή καναλάρχη, φυσικά και κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Αλλά, τότε μιλάμε για αυτοδιαχειριζόμενα κανάλια και θα πρέπει να μιλήσουμε πάνω σε άλλη βάση. Δηλαδή, να πάρουν οι εργαζόμενοι οι ίδιοι την επιχείρηση στα χέρια τους και να την δουλέψουνε. Αυτό θα ήταν ευθύς έργον. Μια χαρά θα ήτανε. Και όλα τα κανάλια θα ήταν πιο αντικειμενικά, όχι μόνο η ΕΡΤ. Αλλά, δεν ξέρω αν γίνεται.
Πώς θα συγκρίνατε τα περιφερειακά ΜΜΕ με τα Αθηναϊκά;
Στο λίγο που παρακολουθώ απ' τα περιφερειακά, γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα εμείς στην Αθήνα να βλέπουμε περιφερειακά μέσα, βλέπουμε μόνο κάποια που πιάνουν εκεί κοντά. Τοπικά. Και έτσι, οι δυνατότητες μου είναι μόνο όταν ταξιδεύω στην επαρχία να βλέπω περιφερειακά μέσα. Με πενιχρά, πραγματικά, μέσα κάνουν πολύ καλή δουλειά. Εγώ θα ήθελα να βλέπω νέα παιδιά, και τα σεμινάρια που κάνω, ανεξαρτήτως, όχι μόνο τα σεμινάρια που κάνω αυτόν τον καιρό στα Γιάννενα, κάνω κι άλλα σεμινάρια δημοσιογραφίας, ως δημοσιογράφος στην επαρχία. Υπάρχουν παιδιά που έχουν βρει δουλειά, μέσω των σεμιναρίων αυτών, σε τοπικά μέσα, στην Βόρεια Ελλάδα. Πιστεύω ότι μπορούνε, μπορούνε να κάνουν περισσότερα πράγματα, αρκεί να εμπιστευτούν. Οι άνθρωποι που έχουν τα κανάλια τα ιδιωτικά πρέπει να εμπιστευτούν, πρέπει να ρισκάρουν, γιατί είναι γνωστό ότι για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά, δεν γίνεται διαφορετικά. Άρα, λοιπόν, πρέπει να πάρουν το ρίσκο και να πιστέψουν ότι μπορούν να κάνουν καλή δουλειά. Νομίζω ότι και η πολιτεία πρέπει να σταθεί κοντά τους, πρέπει να αδειοδοτήσει. Μόλις τελειώσει η ιστορία με τα κανάλια εθνικής εμβέλειας πρέπει να τρέξει και ο καινούργιος διαγωνισμός, έτσι ώστε να πάρουν κάποιες επιδοτήσεις, κάποιες άδειες και κάποια χρήματα και τα περιφερειακά κανάλια γιατί τα έχει ανάγκη η Ελλάδα. Οι ειδήσεις δεν είναι μόνο αυτές που βγαίνουν από την Αθήνα και απ' την Θεσσαλονίκη, ειδήσεις βγαίνουν στα Γιάννενα, βγαίνουν στον Βόλο, βγαίνουν στην Πάτρα, βγαίνουν στην Καβάλα, βγαίνουν στην Αλεξανδρούπολη, βγαίνουν στην Κρήτη, βγαίνουν παντού. Κι αυτές τις ειδήσεις τις χειρίζονται τοπικά κανάλια. Εμείς στην Αθήνα, δηλαδή, περιμένουμε τι; Περιμένουμε μία Πόρσε να πέσει επάνω, ας πούμε, σε ένα εμπόδιο και να σκοτωθούν τέσσερα άτομα για να παίξουμε την είδηση, αλλά δεν ξέρουμε την ρύπανση, παραδείγματος χάριν, της Παμβώτιδας, λέω εγώ τώρα ένα παράδειγμα, ή οτιδήποτε τέτοιο άλλο, τα οποία τα βγάζουν μόνο τα τοπικά κανάλια. Γι' αυτό, νομίζω ότι πρέπει οι ίδιοι άνθρωποι που τα έχουν να κάνουν ένα βηματάκι παραπάνω, να εμπιστευτούν, να ρισκάρουν λίγο παραπάνω, και να περιμένουν, βεβαίως, και την επιβράβευση της πολιτείας, που τους αξίζει.
Υπήρξε καιρός που ο χώρος των ΜΜΕ σας απογοήτευσε;
Με απογοητεύει κάθε μέρα. Δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι αυτή η διαστροφή που έχουμε εμείς οι δημοσιογράφοι όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, παρά τις απογοητεύσεις και παρά τις πίκρες που παίρνουμε κάθε μέρα, γιατί είναι κάθε μέρα οι πίκρες. Θα μου πεις "γιατί συνεχίζεις να το κάνεις αυτό το πράγμα;". Γιατί το αγαπάω πάρα πολύ. Ίσως είμαι και λίγο μαζοχιστής. Εκεί που υποφέρω, εκεί προσπαθώ, αλλά, πραγματικά, προσπαθώ να το κάνω καλύτερο. Με απογοητεύει, με στενοχωρεί, αλλά εκεί εγώ αντιστέκομαι και θέλω να δώσω την απάντηση μου, για να το κάνω καλύτερα.
Αυτόν τον καιρό παραδίδετε σεμινάρια δημοσιογραφίας και ραδιοφωνικών παραγωγών. Για ποιον λόγο, πιστεύετε, θέλουν ν' ασχοληθούν με την δημοσιογραφία και το ραδιόφωνο οι μαθητές σας;
Το ραδιόφωνο είναι πάντοτε ένα μέσο, το οποίο είναι αυτό που λέμε το πιο "καυτό" μέσο, το πιο άμεσο μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Είναι η συντροφιά του ανθρώπου, ασκεί μια ερωτική επίδραση, όχι μόνο στον παραγωγό αλλά και στον ακροατή, γι' αυτό έχει πάρα πολύ φανατικούς φίλους. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, εγώ ξεκίνησα απ' το ραδιόφωνο, ανεξαρτήτως μετά πως γίνονται γνωστοί, ενδεχομένως, στην τηλεόραση ή σε εφημερίδες, ή δεν ξέρω πού αλλού, το ραδιόφωνο θα είναι πάντοτε η αγάπη τους, η μοναδική τους αγάπη, η πρώτη τους αγάπη. Η τηλεόραση, κακά τα ψέματα, σε κάνει γνωστό. Πιστεύω, λοιπόν, ότι τα παιδιά... Αυτή η γοητεία που ασκούν τα Μέσα Ενημέρωσης, αυτή η κρυφή γοητεία, και λίγο η διαπλοκή λέω εγώ, αλλά, κυρίως, η διάθεση τους να συμμετάσχουν μέσα σ' αυτό το "παιχνίδι" που γίνεται μέσα στα Μέσα Ενημέρωσης, ασκούσε πάντοτε μία επίδραση, και είναι αρκετά ρομαντικοί, και μπράβο τους, και καλά κάνουνε, που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα γυρίσουνε, και θα ανοίξουνε και πόρτες δουλειάς, συνεργασίας, αλλά και θα κάνουν αυτό που τους αρέσει. Ειδικά, όσοι έχουν σχέση με το ραδιόφωνο, τους καταλαβαίνω απόλυτα και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Αλλά και οι υπόλοιποι, γιατί αυτή τη στιγμή μπορεί οι εφημερίδες να μην βρίσκονται στο φόρτε τους, έχουν υποχωρήσει πάρα πολύ, κάποτε ήταν το νούμερο ένα μέσο ενημέρωσης, τώρα δεν ξέρω αν είναι το δεύτερο ή το τρίτο, υπάρχει και το ίντερνετ στη μέση, το οποίο κερδίζει πάρα πολύ έδαφος, και δεν είναι μετρήσιμο το έδαφος αυτό, αλλά πιστεύω ότι πάντοτε θα υπάρχει. Και το βλέπω εγώ, βλέπω το ενδιαφέρον, ειδικά στην επαρχία, όπου ξεφυτρώνουν καινούργια κανάλια, καινούργιοι σταθμοί, καινούργια έντυπα που χρειάζονται νέα παιδιά, και θέλουν να μείνουν στον τόπο τους τα παιδιά, αλλά θέλουν να πάρουν μια επάρκεια, θέλουν να πάρουν μια γνώση, μια εξάσκηση, μια πρακτική εξάσκηση. Πώς θα την πάρουνε; Θα φύγουν απ' την επαρχία, θα φύγουν απ' τα Γιάννενα να κατέβουν σ' ένα ΙΕΚ της Αθήνας που διδάσκει δημοσιογραφία; Δύσκολο. Εγώ πηγαίνω στην επαρχία, έκανα ένα σεμινάριο στην Καβάλα, κάνω ένα σεμινάριο στην Δράμα, τον Οκτώβρη θα αρχίσω ένα σεμινάριο στην Κόρινθο, και πιστεύω ότι ανταποκρίνομαι πάρα πολύ καλά, έχω πολύ κόσμο, και βλέπω μέσα στα παιδιά αυτά, βλέπω ταλέντα. Κι αυτό είναι που με κάνει χαρούμενο, και μου δίνει διάθεση να κάνω κι άλλο ένα ακόμα. Αν έβλεπα αδιάφορο κόσμο, αδιάφορα παιδιά, ας πούμε, δεν τους ένοιαζε κι έρχονταν έτσι μόνο και μόνο για να περνάνε το Σαββατοκύριακο τους, κάπου θα βαριόμουνα κι εγώ, θα απογοητευόμουν. Βλέπω, όμως, ταλέντα, βλέπω παιδιά που μπορούνε να κάνουνε δουλειά. Και δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά πράγματα από τους ρεπόρτερ που εγώ έχω και διαχειρίζομαι στην Αθήνα. Τίποτα, μια ευκαιρία θέλουν.
Αυτόν τον καιρό πού μπορούμε να σας δούμε ή να σας ακούσουμε; Σε ποιο κανάλι και σε ποιο ραδιόφωνο; Εκτός απ' το "Σαν Σήμερα".
Αυτόν τον καιρό... Βεβαίως η δουλειά που κάνω σαν αρχισυνταξία δεν φαίνεται. Όταν γράφεις το δελτίο... Λίγος κόσμος ξέρει ποιος γράφει το δελτίο. Είναι όπως ένας συνθέτης γράφει ένα τραγούδι, αλλά κανένας δεν ξέρει τον συνθέτη, ξέρει τον τραγουδιστή. Παράλληλα, στην ΕΡΤ κάνω μια άλλη δουλειά, πολλά χρόνια τώρα, από το 2002 μέχρι το '11. Σταμάτησε και ξαναρχίζει τώρα. Είναι το "Σαν Σήμερα". Η εκπομπή "Σαν Σήμερα τον 20ο Αιώνα". Παίζονται επαναλήψεις, και ίσως ο κόσμος γνωρίζει την φωνή μου από εκεί. Τώρα εγκρίθηκε νέα σειρά εκπομπών του ''Σαν Σήμερα" για να κλείσει ο κύκλος, διότι είναι μια παρακαταθήκη, πραγματικά, το αρχείο της ΕΡΤ για το κοινό. Κλείνουν οι τρεις μήνες που δεν υπήρχαν, ο Ιούλιος, ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος δεν είχαν γίνει ποτέ. Το "Σαν Σήμερα" ξεκινούσε Οκτώβριο, το λέω στους φίλους σου που μας ακούνε και μας βλέπουνε. Ξεκινούσε Οκτώβριο και τελείωνε Ιούνιο. Ιούλιος, Αύγουστος και Σεπτέμβρης δεν υπήρχαν. Τώρα γίνονται. Αυτόν τον καιρό γράφω τις εκπομπές του Ιουλίου. Από τώρα, έτσι ώστε όταν θα έρθει η σειρά να παίζουν. Είναι καινούργιες εκπομπές. Και είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί μετά από έξι χρόνια, απ' το '11 που σταμάτησε αυτό μέχρι πριν από 20 μέρες, είναι σύμπτωση τώρα που μιλάμε, δεν είχε καμία έγκριση η εκπομπή. Η οποία δεν κοστίζει τίποτα, είναι εσωτερική παραγωγή της ΕΡΤ. Να το λέμε κι αυτό στον κόσμο. Δεν κοστίζει τίποτα, δεν πληρωνόμαστε γι' αυτό. Το κάνουμε γιατί την αγαπάμε αυτή την εκπομπή. Και, βεβαίως, το αρχείο της ΕΡΤ είναι απίθανο, εξαιρετικό. Μας δίνει αυτή την τροφή να την περάσουμε στον κόσμο. Άρα, λοιπόν, από τον Ιούλιο, αν θέλει ο κόσμος, μπορεί να με ακούει στο "Σαν Σήμερα" που θα ξαναρχίσει με καινούργια επεισόδια από την 1η Ιουλίου.
Και, θα ήθελα να σας ρωτήσω και κάτι τελευταίο, επειδή διδάσκετε και σε ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Τι πρέπει να κάνει ο ραδιοφωνικός παραγωγός σε αντίθεση με τον δημοσιογράφο; Τι παραπάνω πρέπει να δώσει;
Νομίζω ότι πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, να έχει αυτοπεποίθηση. Όταν βλέπω φοβισμένα παιδιά, τα οποία δεν πιστεύουν πρώτα στον εαυτό τους, αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν καριέρα. Πρέπει ο ίδιος να καταλάβει ότι μπορεί, και ότι κανένας δεν έγινε από την μια στιγμή στην άλλη ραδιοφωνικός παραγωγός με κάποιον μαγικό τρόπο. Όλοι ξεκίνησαν από το τίποτα. Όμως, όλοι πίστεψαν στους εαυτούς τους. Βεβαίως, πήραν μια ευκαιρία, γιατί η ευκαιρία σε κάθε ενασχόληση με τα Μέσα Ενημέρωσης χρειάζεται. Και δεύτερον, πρέπει να διαβάζει. Δεν μπορεί ο ραδιοφωνικός παραγωγός, είτε είναι σε ενημερωτικό ραδιόφωνο, είτε είναι σε μουσικό ραδιόφωνο, να έχει πεπερασμένες γνώσεις, να έχει μια περιορισμένη δεξαμενή γνώσεων. Πρέπει συνεχώς... Είναι όπως ο γιατρός. Ο γιατρός δίνει ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Οκέι, το ξέρουμε. Ή δίνει Ζαντάκ για το στομάχι. Όμως, έχουν βγει δέκα καινούργιες θεραπείες, πρέπει να ενημερώνεται συνεχώς, πρέπει να κοιτάζει τα καινούργια προϊόντα διαρκώς. Άρα, λοιπόν, οι παλιές συνταγές, έχουν φορεθεί, λίγο-πολύ. Πρέπει να ψάχνει κάθε φορά τον νεωτερισμό, το καινούργιο. Και να πιστέψει στον εαυτό του. Το ραδιόφωνο είναι κατάθεση ψυχής, αν δεν καταθέσει την ψυχή του, δεν θα μπορέσει να κάνει καριέρα στο ραδιόφωνο.
- Και ένας δημοσιογράφος;
Ένας δημοσιογράφος... Αν ο μουσικός ραδιοφωνικός παραγωγός πρέπει να βελτιώνει τις γνώσεις του, τι να πω για τον δημοσιογράφο; Υπάρχουν δημοσιογράφοι σήμερα, φτασμένοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν ξέρουν ποιοι είναι οι υπουργοί, λέω ένα παράδειγμα. Δεν ξέρουν ποια είναι η νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, τι έγινε την δικτατορία, τι έγινε στον Εμφύλιο Πόλεμο, τι έγινε στην Μεταπολίτευση... Μεγάλα γεγονότα, τα οποία, δυστυχώς...Το σύνταγμα! Το σύνταγμα είναι Ευαγγέλιο. Το σύνταγμα θα έπρεπε να το ξέρουνε, τα βασικά, ένας δημοσιογράφος, τα βασικά άρθρα του συντάγματος, όπως ξέρουν την προσευχή στην εκκλησία, όσοι είναι θρήσκοι. Τόσο καλά. Δηλαδή, ο δημοσιογράφος δεν πρέπει, ακόμη και στην άδεια του, όταν παίρνει άδεια 15 μέρες, πρέπει κάθε μέρα να κοιτάζει ένα δελτίο ειδήσεων, να βλέπει την εφημερίδα, να ενημερώνεται. Και ένα νέο παιδί, ένας νέος δημοσιογράφος που ξεκινάει, δεν πρέπει να βαριέται. Πρέπει να ζητάει δουλειά, και όποια κι αν είναι αυτή η δουλειά. Ακόμη και η πιο ασήμαντη δουλειά στην δημοσιογραφία δεν είναι ασήμαντη, γιατί ένα κανάλι είναι μια μηχανή, η οποία ένα γραναζάκι, μία βίδα αν φύγει απ' την θέση της όλη η μηχανή θα διαλυθεί, θα καταρρεύσει. Άρα, λοιπόν, ακόμη και αυτή την βίδα μπορεί να την παριστάνεις για ένα διάστημα, και να κάνεις υπομονή. Εγώ πιστεύω ότι χρειάζεται υπομονή, πίστη στον εαυτό του και μια ευκαιρία. Αυτά.
Συνέντευξη: Άγγελος Χόρτης, Σπουδαστής Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων
(27/05/2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου