*Tης Νικολέττας Λιόντου
Ο Ανδρέας Κουλουμπής ξεκίνησε το μπάσκετ στην ηλικία των πέντε ετών. Άρχισε την καριέρα του από τις ακαδημίες του Α.Γ.Σ.Ι. και έπαιξε μέχρι που έφυγε φοιτητής στη Πάτρα, εκεί έπαιξε σε πολλές ομάδες και σε εθνικές κατηγορίες όπως με την Ε.Α. Πατρών και Παναχαΐκή. Μετά επέστρεψε στον Α.Γ.Σ.Ι. και μετα έφυγε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές, εκεί έπαιξε μια χρονιά με την ομάδα του Πλίμουθ και μετά άλλη μια χρονιά στο Λονδίνο παράλληλα με τη δουλειά του. Όταν επέστρεψε στα Ιωάννινα, συνέχισε τη καριέρα του στην ομάδα του ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, όπου και βρίσκεται μέχρι και σήμερα και ήρθε η ώρα να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Γιατί μπάσκετ και όχι κάτι άλλο; Ποιος σας μύησε σε αυτό το άθλημα;
Καταρχήν ξεκίνησα από κολύμβηση. Οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός επέλεξαν να με στείλουν εκεί αλλά εκείνη την περίοδο όμως ήταν πολύ ανεβασμένο το μπάσκετ, λόγω των επιτυχιών της Εθνικής μας, οπότε όλοι μου οι φίλοι και οι συμμαθητές μου από το Δημοτικό, είχανε πάει μπάσκετ και έτσι ξεκίνησα και εγώ στην ηλικία των πέντε και δεν ξανά έφυγα από τότε. Μάλλον ήταν γραφτό να παίξω μπάσκετ και το λάτρεψα αυτό το άθλημα.
Σε αυτή την πορεία σας, όλο αυτό το ταξίδι τι σας έχει διδάξει;
Πως ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ότι χρειάζεται υπομονή,προσπάθεια,χρειάζεται να βάζεις στόχους, να παλεύεις για αυτούς,να αισιοδοξείς για το μέλλον σου και να απολαμβάνεις την ζωή.
Πως βλέπετε την πορεία του μπάσκετ στην Ελλάδα;
Τα τελευταία χρόνια βλέπω μια στασιμότητα σε σχέση με το άμεσο παρελθόν όπως ήταν οι μεγάλες επιτυχίες που είχε η Εθνική Ελλάδος. Απλά η νέα φουρνιά τώρα της Εθνικής με τον Αντετοκούνμπο και τους υπόλοιπους πιστεύω πως θα φέρει ξανά νέες επιτυχίες στην χώρα μας και θα γυρίσει πάλι ο κόσμος στα γήπεδα και τα μικρά παιδιά θα ασχοληθούν κατά κύριο λόγο με αυτό το άθλημα. Επίσης αισιόδοξο είναι πως υπάρχουν κάποιοι πρόεδροι που δαπανούν χρήματα για να φτιάξουν ομάδες και αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό μας πρωτάθλημα υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες από την περιφέρεια, που νομίζω ότι γίνεται για πρώτη φορά να υπάρχουν ομάδες εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πιστεύω πως τα δύο τελευταία χρόνια γίνονται σοβαρές προσπάθειες από κάποιους επιχειρηματίες να “σουλουπώσουν” κάποιες ομάδες όπως η ΑΕΚ και ο Άρης βάζοντας χρήματα, εκτός φυσικά από τον ΠΑΟ και τον ΟΣΦΠ και σιγά-σιγά από το καλοκαίρι και μετά βλέπω μια ανάπτυξη στο άθλημα αυτό και πάλι.
Πως μπορεί ένας νέος άνθρωπος να συνδυάσει δουλειά και αθλητισμό παράλληλα;
Είναι δύσκολο, αλλά όταν έχεις ασχοληθεί με τον αθλητισμό και έχεις αποκτήσει κάποιες εμπειρίες μέσω του αθλήματος και μέσω των στιγμών που έχεις ζήσει, η χαρά που παίρνεις δεν συγκρίνεται με τίποτε! Οπότε χάνεις σε κάτι από τον ελεύθερο σου χρόνο για το μπάσκετ συγκεκριμένα για μένα, αλλά δεν θα το άλλαζα. Κάνω θυσίες μέσα στην εβδομάδα αλλά το αγαπώ το μπάσκετ. Και το αγαπώ αλλά με βοηθάει και στην ισορροπία μου. Φεύγοντας από μια καθημερινότητα χαλαρώνω παίζοντας με τους συμπαίκτες μου, έχοντας στόχο να κερδίζει η ομάδα οπότε και με χαλαρώνει και το απολαμβάνω.
Καριέρα ή Οικογένεια;
Και τα δύο,συνδυασμός! Είναι το ιδανικό πιστεύω. Από την μία η καριέρα είναι πολύ σημαντική για έναν άνθρωπο, να υλοποιήσει τους επαγγελματικούς του στόχους, να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Από την άλλη μεριά είναι το στήριγμά σου. Όλοι θέλουν να φτιάξουν την δική τους οικογένεια και να έχουν άτομα που τους αγαπούν και τους στηρίζουν.
Πιο είναι το πιο δύσκολο περιστατικό που σας έχει τύχει ποτέ σε αγώνα;
Δύσκολα περιστατικά δεν μου έχουν συμβεί θα έλεγα, ένα που μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή είναι όταν παλιά έπαιζα στην εφηβική ομάδα του ΑΓΣΙ και είχαμε πάει στον Αστακό, να παίξουμε ένα ματς, το οποίο ήταν κρίσιμο και είχαμε κερδίσει. Μετά τον αγώνα μας περίμεναν οι φίλαθλοι έξω από το γήπεδο για να μας προπηλακίσουν, δεν έγινε τίποτε, τα είχαν βάλει με τον διαιτητή θυμάμαι, αλλά ήταν κάποιες στιγμές και κάποιες εικόνες που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό.
Πως μπορεί ένας αθλητής να ξεπεράσει έναν σοβαρό τραυματισμό; Ποια ψυχικά αποθέματα χρειάζονται;
Είναι ένα δύσκολο κομμάτι στον αθλητισμό αυτό, όταν τραυματίζεται ένας αθλητής. Χρειάζονται σίγουρα πάρα πολλά ψυχικά αποθέματα, χρειάζεται υπομονή, πίστη και πίστεψέ με όλοι οι αθλητές που έχουν τραυματιστεί, γυρνάνε πάντα δυνατότεροι απ΄ όλο αυτό που έχουν ζήσει. Είναι άσχημη εμπειρία η αλήθεια είναι αλλά σε κάνει δυνατότερο μετά!
Πως βλέπετε το Εργασιακό Πρωτάθλημα φέτος;
Το Εργασιακό Πρωτάθλημα στην πόλη μας ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, εγώ φέτος συμμετέχω για πρώτη φορά. Γίνεται μια πολύ σοβαρή προσπάθεια από τους ιθύνοντες και πιστεύω ότι ήρθε για να μείνει και σε λίγα χρόνια θα γίνει και θεσμός. Βλέπω φέτος πάρα πολλά ενδιαφέροντα ματς, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων, βλέπω απήχηση από το κοινό, γεμίζει το γήπεδο. Επίσης υπάρχει μεγάλη προβολή και από τα Μ.Μ.Ε. Είναι πάρα πολύ καλό να ξεφεύγουν οι εργαζόμενοι από την καθημερινότητα της δουλειάς, να γνωρίζουν νέους ανθρώπους του χώρου, γίνονται νέες φιλίες και είναι πολύ ωραίο όλο αυτό. Εγώ το απολαμβάνω και μαρέσει και μακάρι να συνεχίζω να παίζω στο Εργασιακό.
Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
Τον φαντάζομαι σίγουρα με κάποια επαγγελματική εξέλιξη, να έχω υλοποιήσει κάποιους από τους επαγγελματικούς μου στόχους καθώς και να βρω την προσωπική μου Ιθάκη.
Συνέντευξη: Νικολέττα Λιόντου, Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων
Φωτογραφίες: ioanninabasket.gr , miltosgitas.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου