Την ώρα που το καράβι «Ελλάς» μαζί με τους πολίτες του πάει ορθόπλωρο προς τα βράχια, οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν το δούλεμα και τα ευχολόγια. Ενώ οι πάντες ομολογούν ότι ο λογαριασμός δεν πρόκειται να βγει ούτε με το νέο πακέτο βοήθειας αν παράλληλα δεν ληφθούν σοβαρά μέτρα και πρόνοιες ενίσχυσης της ανάπτυξης, όταν φτάνουν στο διά ταύτα, σφυρίζουν αδιάφορα και πετούν την μπάλα στην εξέδρα.
Προσφατα, ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο παραδέχτηκε μπροστά στις κάμερες ότι πεποίθησή της Κομισιόν είναι ότι χρειάζονται αναπτυξιακά μέτρα για να πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού και να έχει ελπίδες επιτυχίας το νέο πρόγραμμα βοήθειας.
Φτάνει όμως αυτό; Την επόμενη ακριβώς στιγμή, ο Σόιμπλε δήλωνε τα ακριβώς αντίθετα: να δούμε πρώτα ότι τα ψηφισθέντα μέτρα εφαρμόζονται και έχουν αποτελέσματα και μετά το συζητάμε!
Με άλλα λόγια, μας δουλεύουν και έχουν μοιράσει τους ρόλους του καλού και του κακού μεταξύ τους. Αλήθεια, ο κ. Σόιμπλε και η παρέα του πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να αναστηθεί διά μαγείας η νεκρή ελληνική αγορά και να πάρει μπροστά η ανάπτυξη, με τις τράπεζες στεγνές από χρήμα, τους επιχειρηματίες χωρίς ρευστότητα και με υποχρεώσεις πολλαπλάσιες των απαιτήσεων; Σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση εδώ και πέντε χρόνια, που είναι άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ, πώς θα αυξηθούν τα έσοδα; Πώς θα αυξηθεί η κατανάλωση όταν σχεδόν τα 9/10 του πληθυσμού αγκομαχούν ακόμα και για τα απαραίτητα; Πώς θα γίνουν νέες επενδύσεις σε μια χώρα όπου ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί αν θα την κρατήσουν στο ευρώ ή όχι; Πώς να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις σε ένα περιβάλλον όπου οι αξίες καθημερινά βυθίζονται περαιτέρω;
Προφανώς όλα αυτά τα ξέρουν και τα βλέπουν οι φίλοι μας οι πιστωτές και προπαντός καταλαβαίνουν ότι, έτσι όπως πάμε, δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Το θέμα είναι γιατί δεν κάνουν κάτι προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Εδώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας έχουν δώσει σχεδόν 200 δισ. (130 τα τωρινά και 70 από το πρώτο μνημόνιο) και μας «κουρεύουν» άλλα 100 δισ. και δεν μπορούν να βρουν έναν τρόπο να ρίξουν 20-30 δισ. για ανάπτυξη;
Αλλωστε, όταν λέμε για αναπτυξιακό πακέτο ή νέο σχέδιο Μάρσαλ, ουσιαστικά αυτά τα λεφτά πάλι στις τσέπες τους θα γυρίσουν. Δεν θα είναι χάρισμα, γιατί αν κινηθεί η αγορά και βγούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην ανάπτυξη, θα μπορούμε να αποπληρώσουμε τα δάνειά τους ευκολότερα. Ενώ, αν μας αφήσουν στην τύχη μας, τότε είναι που δεν πρόκειται να καταφέρουμε ποτέ να φανούμε συνεπείς. Η πικρή αλήθεια βέβαια είναι πως η κυβέρνησή μας, και κυρίως κάποιοι υπουργοί που είναι επιφορτισμένοι με αυτά τα θέματα, έχει γίνει ανέκδοτο στη Γερμανία για τη… μεθοδικότητά της και την ταχύτητα των αποφάσεών της!
Ναι, είναι αλήθεια πως εκτός από τον Παπαδήμο και τον Βενιζέλο, που στην παρούσα φάση σηκώνουν το βάρος των διαπραγματεύσεων και των απαραίτητων νομοθετήσεων, τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης απλώς απολαμβάνουν τις τελευταίες μέρες του αξιώματός τους. Με δυο λόγια, δεν δουλεύει τίποτα, δεν κινείται τίποτα και η κρατική μηχανή έχει περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση. Οι περισσότεροι δεν βλέπουν την ώρα να πάμε σε εκλογές και οι ίδιοι στα σπίτια τους. Χώρια που τα μεσαία κυβερνητικά στελέχη σε γενικές γραμματείες και οργανισμούς έχουν εδώ και καιρό αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου μοιράζοντας βιογραφικά ανά την υφήλιο για την επόμενη μέρα.
Οσο για τους πολίτες, μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται το δράμα, πληθαίνουν τα αδιέξοδα και οι ελπίδες έχουν εναποτεθεί σε… ανώτερες δυνάμεις!
Βασίλης Στεφανακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου