Συνδικαλισμός και πολιτική ανταγωνίζονται στην αναξιοπιστία. Συνδικαλιστές και πολιτικοί έχουν καταταγεί από όλες τις κοινωνικές ομάδες σε μια και μόνη κατηγορία. Αυτή των «φιλοτομαριστών» που βάζουν το ατομικό πάνω από το συλλογικό, πάνω από το εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς και οι μεν και οι δε, δεν έκαναν και πολλά πράγματα για να αντιστρέψουν αυτή την εικόνα και δεν έδωσαν καμία μάχη για να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και τη δική τους χαμένη τιμή.
Οι κοινωνικοί εταίροι, δηλαδή οι εργοδότες –ΣΕΒ, έμποροι, εμποροβιοτέχνες-από τη μία, και η ΓΣΕΕ από την άλλη, κάθισαν σε ένα τραπέζι, υποτίθεται για να βρουν μια κοινή γραμμή για το μείζον θέμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
Οι διαπραγματεύσεις για τη γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, ιστορικά δεν είναι εύκολες. Στις καλές εποχές, η διαπραγμάτευση εστίαζε στο ποσοστό των αυξήσεων στους μισθούς και συνήθως κατέληγε σε μια συλλογική σύμβαση, την οποία επισήμως τηρούσαν οι εταίροι.
Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Η ισχύουσα προηγούμενη συλλογική σύμβαση, στην πράξη έχει καταστρατηγηθεί. Πολλοί εργοδότες δεν την εφαρμόζουν και πολλοί εργαζόμενοι αποδέχονται την καταστρατήγηση αυτή, άλλοι από φόβο κι άλλοι από ανάγκη. Σε πολλές επιχειρήσεις ο κατώτατος μισθός έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο. Σε πολλές επιχειρήσεις, ο εργοδότης δηλώνει τη νόμιμη αμοιβή και πληρώνει στον εργαζόμενο ότι θέλει, κι αν του αρέσει. Σε πολλές επιχειρήσεις η καταβολή των εργοδοτικών εισφορών είναι ξεχασμένη ούτε καν υποχρέωση.
Πρόσφατα έμαθα πως επιχείρηση υποχρεώνει τους εργαζόμενους να εργάζονται βράδυ (χωρίς να πληρώνονται για νυκτερινή εργασία), επικαλούμενη το χαμηλό κόστος του νυκτερινού ρεύματος, αλλά κι επειδή το βράδυ δεν λειτουργεί η επιθεώρηση εργασίας, δηλώνει τετράωρη απασχόληση ενώ αυτή είναι οκτάωρη και φυσικά πληρώνει τετράωρη απασχόληση. Όλα αυτά τα ξέρουν κι οι πέτρες, όχι μόνο στην περιοχή που λειτουργεί η επιχείρηση αλλά και εδώ στο κεντροποιημένο συνδικαλιστικό σύστημα των Αθηνών.
Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό της καθημερινότητας χιλιάδων εργαζομένων. Η μείωση των μισθών τείνει να γίνει ο κανόνας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατέθεσε ο αρμόδιος υπουργός Εργασίας κ. Κουτρουμάνης στη Βουλή ήδη οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα έχουν μειωθεί, αν δεν κάνω λάθος, κατά 20% περίπου.
Παρ’ όλα αυτά, η ΓΣΕΕ χθες, πήρε την απόφαση να μην υποκύψει στους «εργοδοτικούς εκβιασμούς» για πάγωμα των μισθών, προκειμένου η διαπραγμάτευση να καταλήξει σε μια κοινή πρόταση για το πλαίσιο της νέας συλλογικής σύμβασης.
Έτσι οι εταίροι θα υποβάλλουν στην κυβέρνηση, ο καθένας τις δικές του προτάσεις, δίνοντάς της ταυτόχρονα και το άλλοθι (αφού δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν) να νομοθετήσει τη μείωση του κατώτατου μισθού, μέτρο με το οποίο υποτίθεται πως διαφωνούν τόσο οι εργοδότες όσο και οι συνδικαλιστές.
Οι εργοδότες ζήτησαν να «παγώσουν» οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή να μην ισχύσει η αύξηση 2,6% από 1.7.2012 που περιλαμβάνεται στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να μην ισχύσουν οι ωριμάνσεις, δηλαδή οι αυξήσεις τριετιών και πολυετιών. Η ΓΣΕΕ διαφώνησε στο σημείο αυτό ζητώντας να τηρηθούν όλα όσα περιέχονται στην σύμβαση. Δηλαδή όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω πως στην πράξη έχουν ήδη καταργηθεί σε μεγάλο βαθμό.
Κι αφού οι κοινωνικοί εταίροι δεν κατεβάζουν κοινή πρόταση, ανοίγουν το δρόμο της νομοθετικής ρύθμισης, την οποία όμως απεύχονται, αν και δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν.
«Δεν είναι αυτό υποκρισία, ανευθυνότητα, όπως θέλεις πες το;» ρώτησα πολύ έμπειρο στα εργασιακά θέματα παράγοντα. «Τι με ρωτάς, το αυτονόητο;» μου απάντησε. Και πρόσθεσε με νόημα πως έξω από τη ΓΣΕΕ σταθμεύει κάθε μέρα περιπολικό της αστυνομίας.
Ποιους προστατεύει η αστυνομία και από ποιους νοιώθουν ότι κινδυνεύουν οι συνδικαλιστές; Από τους εργαζόμενους; Όπως κινδυνεύουν και οι φρουρούμενοι πολιτικοί από τους πολίτες;
Όταν σε μια δημοκρατία, οι πολιτικοί άρχοντες και οι συνδικαλιστές φοβούνται τους εργαζόμενους πολίτες και προσφεύγουν για την προστασία τους στις αστυνομικές αρχές, είναι ανάξιοι για κάθε είδους αξίωμα. Εάν οι ίδιοι προστάτευαν το αξίωμά τους δεν θα είχαν κανένα λόγο να φοβούνται για τη φυσική τους ακεραιότητα. Κοινώς για το τομάρι τους. Αυτό που τελικά βάζουν πάνω απ’ όλα.
Κλεοπάτρα Κοντονίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου