Oι μέρες που ζούμε είναι απ’ αυτές που δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να νιώθει ικανοποιημένος που δεν χρεοκοπήσαμε τώρα και ατάκτως ή να θλίβεται για τα δεινά που συνοδεύουν τη νέα «διάσωσή μας». Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι η κοινωνία μας για άλλη μια φορά είναι διχασμένη σε δύο στρατόπεδα σκέψης και στάσης. Στους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς.
Και μπορεί ο τωρινός διχασμός να μην εμπεριέχει ιδεολογικά στοιχεία και οραματισμούς, εν τούτοις το πάθος και η οργή από τους δεύτερους έχουν ισχυρή βάση. Την οικονομική απελπισία. Αντίθετα, οι μνημονιακοί είναι πιο συγκρατημένοι και το κύριο επιχείρημά τους είναι πως, αν μη τι άλλο, με την εφαρμογή του μνημονίου υπάρχουν κάποιες ελπίδες. Πάντως όχι σιγουριά. Ομως, δεν υπάρχει κανένα πειστικό επιχείρημα ότι η παραμονή στο ευρώ θα αλλάξει τη ζωή του ανέργου, του πένητα, του νεόπτωχου, του νέου, του άπορου συνταξιούχου.
Οι εξαθλιωμένοι πλέον στην κοινωνία μας ξεπερνούν το 30% του γενικού πληθυσμού κι αυτοί δεν έχουν καν διάθεση να ακούσουν επιχειρήματα του τύπου ότι με τη δραχμή τα πράγματα θα γίνουν τρισχειρότερα, γιατί απλούστατα γι’ αυτούς δεν υπάρχουν χειρότερα. Για τους υπόλοιπους, ναι, υπάρχουν χειρότερα, αλλά ο πεινασμένος νοιάζεται για τη δική του πείνα και δεν τον παρηγορεί καθόλου αν προστεθούν κι άλλοι στη δική του κατηγορία.
«Μα -θα αναρωτηθεί κανείς- κι όλα αυτά που αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες κι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που ακούμε ότι θα δώσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να μη χρεοκοπήσουμε δεν έχουν καμιά αξία;». Σαφώς κι έχουν αξία, αλλά αυτή αφορά και πάλι τη διασφάλιση των δικών τους χρημάτων.
Εξασφαλίζουν κυρίως τα χρέη μας προς αυτούς και το ότι θα τα πάρουν κάποτε πίσω. Επ’ ουδενί δεν εξασφαλίζουν ότι στο εσωτερικό της χώρας θα αλλάξει κάτι άμεσα και θα αρχίσουμε να αναπνέουμε και να ελπίζουμε πως το μαρτύριο τελειώνει. Εχουμε βουνά μπροστά μας και πρέπει να διαβούμε μια ατέλειωτη έρημο με ελάχιστο νερό και ρακένδυτοι. Κι είναι μεγάλο ερώτημα το πόσοι και πώς θα φτάσουν στην όαση, που δεν ξέρουμε καν πού βρίσκεται. Λένε πως η συμφωνία του Eurogroup έβαλε τις βάσεις για να μην αποβληθούμε από το ευρώ, αλλά με πολλά «εφόσον» και «αν».
Τουτέστιν ανά πάσα στιγμή μπορεί να μην επιτευχθεί μια παράμετρος, μια εντολή και να γίνει και πάλι το ατύχημα. Και μπορεί να μη μας αφήσουν να κάνουμε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές μας, θα μας αφήσουν όμως να κάνουμε στάση πληρωμών στο εσωτερικό, καθώς εφεξής πρέπει να πορευόμαστε μόνο με τα δικά μας κι αυτά ως γνωστόν δεν επαρκούν για μισθούς, συντάξεις και έξοδα στοιχειώδους λειτουργίας του κράτους. Ο καθένας μας, λοιπόν, νιώθει πελαγωμένος και δεν ξέρει πού να ακουμπήσει τις ελπίδες του. Κι έχουμε μπροστά μας και εκλογές. Εκλογές στις οποίες τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) υπόσχονται εφαρμογή του μνημονίου και των σκληρών υποχρεώσεων που απορρέουν απ’ αυτό και όλα τα άλλα κόμματα -κι είναι πλέον πολλά- απέναντι και γαία πυρί μειχθήτω. Μια στάση που δεν υπόσχεται τίποτα, αλλά, το κυριότερο, δεν μπορεί να τεκμηριώσει στο ελάχιστο τι θα γίνει την επόμενη μέρα και ποιες σταθερές τού σήμερα θα ισχύουν και αύριο.
Χώρια που περίσσεψε ο ανέξοδος λαϊκισμός και κυρίως από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, που δεν νοιάζεται αν θα δημιουργηθεί χάος, αρκεί τα κόμματά της να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη. Ας γίνουμε αφρικανική χώρα, αρκεί αυτοί να είναι φύλαρχοι. Και ναι μεν τα δύο μεγάλα κόμματα φέρουν την κυριότερη ευθύνη για τη σημερινή μας κατάντια και είναι τρελό να θέλουν και πάλι οι ίδιοι να μας σώσουν, αλλά πείτε μου εσείς την εναλλακτική λύση.
Βασίλης Στεφανακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου