Συνέντευξη του Γεράσιμου Σκιαδαρέση: «Καμιά φορά γι' αλλού ξεκινάς, κι αλλού η ζωή σε πάει»

*Της Σέβης Ευθυμίου

Με αφορμή το θεατρικό έργο «Εκτός Ύλης» ή «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» του συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης βρέθηκε στην πόλη μας το περασμένο Σάββατο. Ιδιαίτερα ειλικρινής άνθρωπος και χωρίς να μασάει τα λόγια του, καλλιτέχνης με σπουδαία πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στη μικρή οθόνη, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης λίγες ώρες πριν ερμηνεύσει στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών τον μονόλογο «Εκτός Ύλης: Μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων και παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη παίρνοντας θέση για τους πολιτικούς της χώρας και εκφράζοντας τη χαρά του για το γεγονός ότι η Βουλή επιτέλους άνοιξε τις πόρτες της σε ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα του θεάτρου παίξατε το μονόλογο εκτός ύλης εντός της βουλής. Πως σας ήρθε η ιδέα γι αυτό το εγχείρημα; 

Αυτό που ενδιέφερε εμένα ήταν να ανοίξει η Βουλή την αίθουσα της για ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, να γίνει κάτι δηλαδή που δεν είχε γίνει ποτέ. Επί ένα χρόνο έστελνα mail για να παρουσιαστεί το έργο  αυτό στη Βουλή και δεν μου απαντούσαν, κι έτσι φέτος πήγα μόνος μου να μου εξηγήσουν τους λόγους που ήταν αρνητικοί, γιατί είχα σίγουρο το «όχι». Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως μου απάντησαν θετικά, και ο πρόεδρος ζήτησε να υπάρξει μια αφορμή για να παιχτεί ο μονόλογος. Κι έτσι, ένεκα  και της παγκόσμιας μέρας θεάτρου το κάναμε.  Για μένα το σημαντικό ήταν πως η Βουλή άνοιξε τις πόρτες της στην τέχνη του Θεάτρου.

Ο μονόλογος "Εκτός ύλης" πραγματεύεται την κρίση συνείδησης ενός πολιτικού. Ποια ήταν η αντίδραση των πολιτικών, του κοινού δηλαδή που «καυτηριάζατε»;

Μην φανταστείς ότι το κοινό αποτελούνταν από πολιτικούς, οι περισσότεροι ήταν εργαζόμενοι και υπάλληλοι της Βουλής. Πολιτικοί ήρθαν ελάχιστοι. Είχα επίσης κατ’ιδίαν συζήτηση μόνο με κάνα δύο μετά την παράσταση, και μόνο ένας μου μίλησε ειλικρινά και μου είπε ενδιαφέροντα πράγματα. Επειδή στο έργο υπάρχει αναφορά στο πως οι πολιτικοί καταστρέφουν- πέραν της πολιτικής κατάστασης της χώρας- και τις οικογένειές τους, ο συγκεκριμένος μου έκανε μια ειλικρινή ομολογία λέγοντάς μου ότι «Έτσι , έχω καταστρέψει κι εγώ τα παιδιά μου» και μου συμπλήρωσε «Και λίγα μας είπες!». Κι όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος μετά τον άγγιξε το έργο λίγο παραπάνω, όταν πέρασα σε πιο προσωπικά ζητήματα, όπως ήταν αυτό της οικογένειας. Παρ’όλα αυτά δεν φαντάστηκα ότι θα καταφέρω και κάτι παραπάνω ή ότι οι πολιτικοί θα πάθουν κάποιο σοκ με αυτά που θα ακούσουνε. Δεν ιδρώνουν και πολύ τ’αυτιά τους...

Υπάρχει κάποιο κοινό ανάμεσα στην τέχνη της υποκριτικής και την πολιτική;

Με μία έννοια πολλά επαγγέλματα έχουν σχέση με την υποκριτική. Από την τέχνη του δικηγόρου που αγορεύει και δίνει μια παράσταση, μέχρι και τον παπά που επίσης δίνει μια παράσταση. Παρ’όλα αυτά η σχέση τους είναι επιφανειακή και επιδερμική . Το να δουλεύεις με τα συναισθήματά σου, τον εαυτό σου και την ψυχή σου είναι κάτι που στο προσφέρει μόνο το θέατρο, καμία άλλη τέχνη.

Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στους πολιτικούς σήμερα ποια θα ήταν αυτή;

Η μόνη συμβουλή που θα μπορούσα να τους δώσω είναι αυτή που δίνω και στον εαυτό μου. Όσο μπορούν να θυμούνται από που ξεκίνησαν Το παιδί που έχουν μέσα τους. Τα ιδανικά τους. Το τι τους ώθησε να γίνουν πολιτικοί . Να πηγαίνουν στον καθρέφτη τους και να θυμούνται το «όραμά τους». Παλεύουν ακόμη γι αυτό τους το στόχο , τον υπηρετούν σωστά; Ή τον έχουν ξεπουλήσει τελείως; Κι αν τον έχουν ξεπουλήσει πόσο μεγάλη είναι αυτή η ζημιά; Γιατί κάποια στιγμή φτάνεις  σε σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Καμιά φορά γι αλλού ξεκινάς κι αλλού η ζωή σε πάει...

Συνέντευξη: Σέβη Ευθυμίου

Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων