1996 νέος σχετικά δόκιμος, περήφανος αλλά και αιθεροβάμων, νόμιζα ότι θα διοικούσα την νέα στρατιά. Καμάρωνα που τον "μπέμπη" το βλήμα απο τον όλμο 4.2 τον έστελνα... συστημένο μέσα σε βαρέλι στα δυο χιλιόμετρα. Σε τάγμα απέναντι από τα παράλια και άσκηση "πλωτά". Μετά την πρωινή άσκηση στη σκηνή των αξιωματικών. Η σκηνή γεμάτη αξιωματικούς, τηλεόραση 14αρα φορητή στη μια γωνία. Μέσα στη φασαρία της κατσαρόλας έκτακτο δελτίο και ξαφνικά ησυχία. Η σημαία ζήτησε το αίμα που της αξίζει, το παλικάρι με το τσιγάρο ανεβαίνει να κατεβάσει την τουρκική, με περισσό θράσος ο δολοφόνος τον σκοτώνει. Η σκηνή παίζει δεκάδες φορές μέσα στο έκτακτο δελτίο.
Κοιτάζω γύρω μου, όλοι οι αξιωματικοί βουβοί. Ενδόμυχα περίμενα, όχι να κηρύξουν πόλεμο, αλλά περίμενα κάτι, δεν ξέρω τι. Με το που τελειώνει το δελτίο, ξανά η φασαρία από τα κουτάλια.
Μόνο ένας ανθυπολοχαγός, πετάχτηκε " Κλείστε την πουτ@να, κλείστε την γιατί θα την σπάσω".
Ντράπηκα, μια εκατοντάδα αστέρια, ασημένια και χρυσά, και καμιά ντουζίνα οπλόσημα και δεν ακούστηκε "κιχ".
Είμαι περήφανος , γιατί εγώ τουλάχιστον ντράπηκα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου