Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Νίκος Παραμυθιώτης: Δουλειά, επιχειρηματικότητα και κρίση!

*Του Παναγιώτη Μαλτέζου
Ο Νίκος Παραμυθιώτης είναι ένας άνθρωπος ενός προσώπου και πολλών επαγγελμάτων.Έχοντας δουλέψει σε μια ευρεία γκάμα χώρων,από ιδιοκτήτης μεγάλου μεζεδοπωλείου της πόλης μέχρι και στον Δήμο Ιωαννιτών, έχει αναπτύξει μια μοναδική άποψη για την εργασία και την επιχειρηματικότητα.Παρακάτω απαντά σε ερωτήσεις για τις εμπειρίες του από την επαγγελματική του ζωή.



Έχετε περάσει από αρκετές δουλειές στην επαγγελματική ζωή σας. Ποια κατά τη γνώμη σας ήταν η σημαντικότερη και γιατί;
Το  σημαντικότερο  θεωρώ  ότι  είναι η ποικιλία των εργασιών. Η σημαντικότερη εξ αυτών  η πρώτη μου δουλειά. Εκείνη με δίδαξε πολλά πράγματα για την επικοινωνία και το εμπόριο, για την συναναστροφή και την συμπεριφορά στον χώρο εργασίας, για την επαφή με τον πελάτη και την κοινωνία. Η δουλειά που με έθεσε σαν εργαζόμενο στο χώρο της εργασίας ακόμη και της διεκδίκησης . Ανέπτυξε την υγιή φιλοδοξία  και  μου χάρισε όμορφες στιγμές καθώς ασχολήθηκα με κάτι που αγάπησα πάρα πολύ  και αυτό ήταν η ηχοληψία. 

Ήσασταν σε θέση διοικητικού προσωπικού στον τομέα επαφής με τον πολίτη στη ΔΕΥΑΙ όταν είχε πρωτοαρχίσει η κρίση.Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για εκείνη την εμπειρία σας;Είχατε κανένα περιστατικό με πολίτη που να σας άγγιξε;
Η κρίση  είχε αρχίσει να διαφαίνεται εκείνη την εποχή. Οι υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι εκείνες που δέχονται αρχικά και τον κάθε προβληματισμό του δημότη – πολίτη, πολύ περισσότερο η ΔΕΥΑΙ που  προσφέρει στον δημότη βασικά πράγματα διαβίωσης αλλά και υγιεινής, όπως το πόσιμο νερό και την αποχέτευση. Οι απλήρωτοι λογαριασμοί είχαν την τάση να αυξάνουν με σταθερό ρυθμό. Και οι  δημότες που επισκέπτονταν τα γραφεία της επιχείρησης  με τον τρόπο του ο κάθε ένας έλεγε και το παράπονό του που ξέφευγε πια από το γνωστό κουτσομπολίστικο και γενικότερο παράπονο του πολίτη που επισκέπτεται  κάποια οποιαδήποτε υπηρεσία. Περιστατικά που αγγίζουν πραγματικά  ήταν και θα είναι πάντα εκείνα των ηλικιωμένων χαμηλόμισθων και ανήμπορων ανθρώπων  που με το δίκιο τους δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί εκείνοι πρέπει να υποφέρουν ενώ άλλοι να  ‘βρίσκουν’ πάντα τις λύσεις… 

Για κάποια χρόνια ήσασταν Γενικός Διευθυντής του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων,άρα έχετε εργαστεί κοντά με δημοσιογράφους.Πώς ήταν η σχέση σας με αυτούς;Θεωρείτε το χώρο του ραδιοφώνου καλό σταθμό στη καριέρα ενός δημοσιογράφου;
Όταν  δεν δώσεις ευκαιρία και  αφορμή στον δημοσιογράφο να «δημιουργήσει»  και να «πλάσει» κάποιο θέμα τότε η σχέση σου μαζί του θα είναι δημιουργική και ειλικρινής. Ο δημοσιογράφος θέλει ελευθερία και εμπιστοσύνη αλλά και σωστή συμπεριφορά και καθοδήγηση.  Η σχέση μου με τα παιδιά  πιστεύω εκ του αποτελέσματος ότι ήταν μια σωστή επαγγελματική σχέση για το καλό του μέσου και φιλική στα πλαίσια μιας επαγγελματικής συμπόρευσης. Εντάσεις και προβλήματα φυσικά και υπήρξαν αλλά  θα ήταν άρρωστο και  αποτυχημένο το οτιδήποτε θα μας υποχρέωνε σε μια πλασματικά ήρεμη συμβίωση. Το θετικό ήταν ότι τα προβλήματα τα μετατρέπαμε σε σκέψη,τα λάθη σε επίγνωση και  τις φιλοδοξίες σε δημιουργία.  Το ραδιόφωνο είναι ένα ρομαντικό κατά βάση μέσο, δεν αναπαράγει  εικόνα , δημιουργεί  εικόνα  και εκπέμπει φαντασία. Το ραδιόφωνο είναι έμμεσο και αληθινό, σε βρίσκει παντού, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο ,στην δουλειά, στο μάθημα... Έχει λοιπόν δύναμη. Ένας δημοσιογράφος ο οποίος θα μπορέσει να σε κάνει να τον έχεις πάντα δίπλα σου όπου και να είσαι είναι ένας πετυχημένος δημοσιογράφος. Το ραδιόφωνο θέλει προσπάθεια,θέλει αμεσότητα,θέλει χαρακτήρα,θέλει σαφήνεια,θέλει πάθος,θέλει εξυπνάδα,θέλει φαντασία,θέλει,τσαγανό και εμπιστοσύνη. Ο δημοσιογράφος τα προσπαθεί όλα αυτά μέσα από την συχνότητα, θέλει να σε κερδίσει αυτός και μόνο,γιατί αυτός και μόνο δίνει την εικόνα.Σε προκαλεί, σου ζητά εμπιστοσύνη. Είναι λοιπόν κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικό να διαμορφώσει κάποιος τον επαγγελματικό δημοσιογραφικό του χαρακτήρα μέσα από ένα ραδιόφωνο ή και μια εφημερίδα.

Ήσασταν ιδιοκτήτης του «Καϊξή» για 12 χρόνια,έως το 2010.Έβαλε «φρένο» σε αυτή σας την επιχειρηματική κίνηση η οικονομική κρίση;Πώς σας έχει επηρεάσει γενικότερα η κρίση;
 Είχα την χαρά να έχω ένα φοιτητικό νεολαιίστικο κουτουκάκι το οποίο μου έδωσε χαρές  μόνο και μόνο από την συναναστροφή με νεαρό κόσμο και κόσμο του πανεπιστημίου. Φυσικά και οι οικονομικές δυσκολίες  που σιγά σιγά όλο και μεγάλωναν με έκαναν να σκεφτώ ότι η θα πρέπει να τα παρατήσω η θα πρέπει να επενδύσω και πάλι στην ίδια επιχείρηση και να βρω το κουράγιο να παλέψω για το καλύτερο.. Είχα νιώσει μέσα από τα παιδιά  ότι  η οικογένεια τους είχε αρχίσει να διαισθάνεται ένα δύσκολο μέλλον. Ήταν τα πρώτα σημάδια της κρίσης. Αυτή η διαπίστωση αλλά και η «κούραση» μετά από 13 χρόνια δουλειάς στην επιχείρηση με οδήγησε στην απόφαση να την πουλήσω. Από τότε έμαθα να ζω στην κρίση και στην ανεργία, όχι γιατί δεν θέλω,και μάλιστα θέλω πάρα πολύ,να δουλέψω , αλλά γιατί η κρίση το χειρότερο που προσφέρει είναι ανεργία και άσχημη ψυχολογία.Δεν υπάρχει χειρότερο για κάποιον άνθρωπο που έχει μάθει να εργάζεται και να προσπαθεί να μην μπορεί να βρει κάποια απασχόληση.  

Σχετικά με τη κρίση,μπορείτε  να μας πείτε την άποψή σας για αυτή και για τη θέση της χώρας μας στο «χορό» της κρίσης;Βλέπετε έξοδο για την Ελλάδα απο αυτή;
Μιλώντας ιστορικά θα μπορούσα να πω ότι η οικονομία αυτοδιορθώνεται  2 φορές κάθε αιώνα. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως κρίση σε κοινωνίες οι οποίες δεν είναι έτοιμες να διαχειριστούν την οικονομική  αυτοδιόρθωση. Η Ελλάδα μας  όχι  μόνο δεν ετοιμάστηκε για κάτι τέτοιο αλλά δημιούργησε και όλες τις προϋποθέσεις  ώστε να πληγεί το περισσότερο δυνατό. Η χώρα δεν παράγει πλέον,  όντας  μια χώρα παροχής υπηρεσίας που ακόμη και αυτό γίνεται με λάθος τρόπο και ανοργάνωτα. Η χώρα φαίνεται λες και της λείπει παιδεία,και δεν εννοώ εξειδίκευση,αλλά παιδεία ζωής, πολιτισμός, οικολογία, αλληλεγγύη, συνεργασία, εθελοντισμός  και όλα  όσα προστατεύουν έναν λαό από τα μεγαλύτερά του λάθη και τον εαυτό του. Η χώρα πρέπει να  κάνει πλέον σωστές πολιτικές επιλογές,όχι τόσο στα άτομα,αλλά στην ιδεολογία της πολιτικής,και η ενασχόληση με τα κοινά να γίνεται χωρίς προσωπικά οφέλη.Έξοδο από την κρίση,όπως τη κατανοώ εγώ,βλέπω μόνο στη περίπτωση που αντιληφθούμε όλοι μας ότι η κρίση είναι κοινωνική και πάνω από όλα πολιτισμική,και δώσουμε μάχη για την παιδεία που πραγματικά αξίζει στον κάθε λαό.

Κατά τη γνώμη σας ποιος είναι σημαντικότερος για τους ανθρώπους,ο καλλιτέχνης ή ο επιστήμονας;
Είναι σημαντικοί και οι δύο και αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας την δουλειά του άλλου.  Ο καλλιτέχνης γιατί δίνει μια όμορφη άποψη για το κατανοητό και ο επιστήμονας γιατί  αποδεικνύει το κατανοητό. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν επιστήμονα χωρίς έμπνευση από έναν καλλιτέχνη και έναν καλλιτέχνη χωρίς κάποια βεβαιότητα από έναν επιστήμονα.Ούτε έναν κόσμο χωρίς αυτούς τους δύο.

Συνέντευξη: Παναγιώτης Μαλτέζος, Σπουδαστής Δημοσιογραφίας ΙΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Ιωαννίνων

Δεν υπάρχουν σχόλια: