Η Τζένη Καρέζη έφυγε στις 27 Ιουλίου του 1992. Οποιαδήποτε αναφορά στο έργο της και την αξία του θα ήταν απλώς ελλιπής και κοινότοπη γιατί έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα πάντα για εκείνη. Τα πιο ωραία μάτια του Ελληνικού Σινεμά συνεχίζουν να μαγεύουν τις νεότερες γενιές, αποδεικνύοντας το αυτονόητό: Οι θρύλοι παραμένουν ζωντανοί και σύγχρονοι και μετά τον θάνατο τους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε στον Παναγιώτη Τιμογιανάκη το καλοκαίρι του 1990. Ήταν η τελευταία συνέντευξη που έδωσε σε περιοδικό. Τότε η Τζένη ήταν ήδη άρρωστη, αλλά ετοίμαζε την παράσταση που έμελε να είναι και η τελευταία της το «Διαμάντια και Μπλούζ»
• Δεν αρνήθηκα τον ρόλο της σταρ. Την «ματσοποίηση» και την ποδοσφαιροποίηση αποποιήθηκα. Που όλα τα ρίχνουμε σε ένα τσουβάλι. Δεν παίζω πια στο κινηματογράφο, γιατί δεν υπάρχουν πια καλά σενάρια .Που να τα βρεις. Και εμένα βρε παιδί μου με ενδιαφέρει και να με δούνε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ικανοποιούνται με πέντε θεατές. Και μεταξύ μας ούτε που πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που ικανοποιείται.
• Ξέρεις τι είναι αυτό που αρέσει σε μένα; Το ότι δεν πούλαγα ότι κάνω κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν σίγουρα ένα ωραίο κορίτσι αλλά δεν έκανα την ωραία. Απλώς έκλεινα το ματάκι και όποιος ήταν έξυπνος το καταλάβαινε.
• Είμαι σταρ, αλλά ποτέ δεν φέρθηκα σαν σταρ, ούτε στην οικογένεια μου ούτε στους φίλους μου. Δεν άφησα ποτέ αυτή τη λέξη ή, αν θες αυτή την αίσθηση, να μου αλώσει τη ζωή. Για μένα μια στιγμή ευτυχίας πάνω στην σκηνή ισοδυναμεί με χιλιάδες εξώφυλλα και συνεντεύξεις.
• Έχω ανεβάσει έργα που δεν μου άρεσαν. Και το έκανα για το ταμείο, όχι για τα λεφτά. Για το ταμείο. Για την ματαιοδοξία της πρωτιάς στη λίστα, της ουράς στο ταμείο, της γεμάτης αίθουσας.
• Συνδύαζα την κοσμική, τη μάγκισσα και το παιδάκι.
• Δεν εγκατέλειψα την κωμωδία. Άλλωστε ποτέ δεν εγκαταλείπει κανείς τα πράγματα που έχει κερδίσει. Απλά τα τελευταία χρόνια δεν έχει βρεθεί κάτι καλό. Εγώ είμαι θεατρίνα. Αν βρεθεί μια καταπληκτική σάτιρα θα την παίξω αμέσως. Την κωμωδία την έμαθα. Από την φύση μου είμαι μάλλον μελαγχολική. Μπαίνοντας στη σχολή είχα αποφασίσει πως δεν θα αφήσω τίποτα να πάει χαμένο. Και για σκέψου κοριτσάκι να βρεθείς σε έργο συμπρωταγωνίστρια με τον Αυλωνίτη και τον Φωτόπουλο σε έργο του Σακελάριου. Τι έκανα λοιπόν; Όταν δεν είχα γύρισμα σηκωνόμουν εφτά το πρωί και πήγαινα στο πλατό. Πήγαινα να δω πως θα παίξουν τα θηρία.
• Αποφάσισα την τελευταία δεκαετία να παίξω ερμητικά και κλειστά έργα. Και το κοινό με ακολούθησε. Και αυτό λέει πολλά.
• Θα παίζω μόνο όταν μου αρέσει κάτι πολύ. Τον άλλο καιρό θα διαβάζω, θα ταξιδεύω, θα ανανεώνομαι. Θα δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου οι ηθοποιοί. Πώς να το κάνουμε βρε αδελφέ.
• Στις αναποδιές φοβάμαι μην χάσω εκείνη την ξεχωριστή, εφηβική όρεξη. Το φοβήθηκα το περασμένο χειμώνα με τις αρρώστιες. Πέρασε όμως. Μερικές φορές νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι. Ε μπορεί και να μην είμαστε. Τώρα τα πάω καλά και με τον ύπνο μου. Τον είχα χάσει στις αναποδιές, ενώ τώρα κοιμάμαι 10 ώρες την ημέρα.
• Για το αν έχω ανταγωνισμό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη; Μην τα ακούς αυτά. Ποτέ δεν υπήρξε. Κάποτε εξυπηρετούσε, ειδικά στον κινηματογράφο, τις εταιρείες στο να μας μοιράζονται. Από κει και πέρα είμαστε εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να έχουμε μια ωραία σχέση ανάμεσα μας.
Απο τον Πάνο Ζόγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου