Όχι, μη την πάθουμε κι εμείς σα τους παππούδες μας (αγωνιστές και μη), που με την Απελευθέρωση έμαθαν τι γινόταν μετά τη συσκότιση στην Κατοχή. Οκ, η κρίση κρίση, οι δυσκολίες, οι απελπισίες κι οι ανάγκες πολλές αλλά το ερωτικό ηθικό της χώρας δεν είναι για να κάμπτεται αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά μπορεί και να τρίζει το καράβι, μπορεί κάποιοι να είναι ανασφαλείς για το πού θα βάλουν την… υπογραφή τους - ερωτικά όμως θα παραμείνουμε υψαύχενες, γιατί μόνο έτσι (με έρωτες και χιούμορ επιπροσθέτως) υπάρχει ελπίδα.Θα ρωτήσει ο νταουνιασμένος πώς γίνεται αυτό, όταν έχεις να στηθείς στην ουρά της ΔΕΗ προς καταβολή του χαρατσίου... Οι ορμόνες κάνουν πάρτι σε οριακές στιγμές λένε γιατροί και ιστορικοί (ας θυμηθούμε το Μεσοπόλεμο) και, ναι, στην παραλία, μες το κρύο δυο εικοσάχρονα πάνε βόλτα αγκαζέ με μπίρες απ’ το περίπτερο.
Μη δίνετε καταρχήν βάση στη τάχα μου εγκυρότητα κάποιων γιαλατζί ερευνών των δελτίων των οκτώ με κεντρική ιδέα και συμπέρασμα «με τέτοια αφραγκία, τι τα θες τα σούξου μούξου…» και «… άνεργος και που διάθεση για …». Αυτά τα διαδίδουν κάτι αμήχανα απολιθώματα του αρχαίου πια lifestyle ρατσισμού, που επέμεναν πως για να κοιτάξεις το αντικείμενο του πόθου σου, έπρεπε να ξεχειλίζει το class στα πατώματα, να χεις κοιλιακούς με φέτες καλοριφέρ και Ε9 τετρασέλιδο.
Η ζωή είναι πάντα εκεί έξω, η ιστορία ποτέ δε σταματά και έρως με εκκαθαριστικό και ασφαλιστική ενημερότητα δε γίνεται…
Δεν καθορίζεται η συμπεριφορά των ουσιαστικά ερωτικών ανθρώπων από την όποια καθυστερούμενη δόση ή τα βιογραφικά, που πάνε στον κάλαθο των αχρήστων... Μπορεί ν’ αλλάζει το πώς, το πού, το πότε αλλά το τι και το γιατί όχι… Μπορεί να συναντηθείς με την Ιστορία στην ουρά του ΟΑΕΔ ή περιμένοντας στο γκισέ της ΔΟΥ για την περαίωση -- αν ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο ακόμη και συμπόνιας είναι να σε βαρέσει κατακούτελα, θα σε βρει όπου και όπως και να 'ναι. Οι επί πλέον δυσκολίες της κρίσης μας φέρνουν κοντύτερα από τις πόζες της αισθηματικά καρμίρικης περιόδου της «ευδαιμονίας». Οκ, δεν έχεις απ’ έξω το μαcabrio, στο πήρε η Τράπεζα αλλά πάνε και χρόνια από το «…έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα…» του Βουτσά. Τώρα πια η ατάκα είναι «…έχω βενζίνη, πάμε μια βόλτα…» ή «… έχω καλοριφέρ που καίει…» για τους πιο επιθετικούς -ές...
Οι πιο αμυντικογενείς παίζουν άλλο σύστημα -«άσε, κάτι είπαν για απολύσεις στη δουλειά…» ή «…τώρα που μπαίνω σ’ εφεδρεία, θα 'χω όσο χρόνο θες καλό μου…» χτυπώντας κάτω απ’ τη μέση, ποντάροντας σε αλληλεγγύη, συμπόρευση και μητρικά ένστικτα.
Υπάρχουν βέβαια και οι λάτρεις των ακροτήτων με φαντασιώσεις της εποχής:
« Me ΓΑΠ αναγγέλλων δημοψήφισμα, you Μέρκελ» (μαζοχιστικό)
« Me μισθωτός, you Τρόικα» (σαδιστικό)
«Me συνδικαλιστής ΔΕΚΟ, you ΠΑΣΟΚ» (σαδομαζοχιστικό με αιμομικτικές τάσεις)
«Me ΣΔΟΕ, you ΦΠΑ» (νεκροφιλία) αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.
Το σημαντικό είναι να 'ναι το σώμα και ο νους σε ερωτική εγρήγορση –μετά πιθανό ν’ ακολουθήσει και όποια άλλη εγρήγορση αξίζουμε, αντέχουμε κι ονειρευόμαστε.
Ναι, στην παραλία, μες το κρύο, δυο εικοσάχρονα πάνε βόλτα αγκαζέ με μπίρες απ’ το περίπτερο…
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου